D07

Vandaag was het dan eindelijk "time to get serious" aldus mijn instructeur. Beurtje D07 bestaat uit alleen maar circuitjes vliegen en dus landingen oefenen. Je vraagt dan voor de baan "closed traffic" aan. Dat wil zeggen dat je binnen het circuit blijft en dat de toren je in principe in de gaten houdt. Na een paar rondjes te hebben gevlogen en een aantal "normale" landingen te hebben gemaakt werd het tijd voor een flapless landing. Dat is een landing waarbij je geen flaps gebruikt en dus een stuk harder gaat op het moment dat je land. Mijn instructeur zou er eerst één voor doen maar dat ging niet zo geweldig. "You can do better than that" waren de woorden waarmee hij de controls weer aan mij over droeg. Dat bleek ook toen ik mijn flapless landing liet zien dus de instructeur was tevreden. Daarna heb ik ook nog een glide-in gedaan. Dat is een landing zonder power van je motor. Bij deze landing komt het er vooral op neer dat je veel sneller in draait en veel steiler naar beneden komt om de beste glij-hoek vast te houden.
De landingen gingen vandaag al weer een stuk beter, ik denk dat ik het gevoel een klein beetje begin te krijgen! De instructeur was ook tevreden: "A good flight!".
In het circuit op Falcon is het altijd erg druk en als je dan ook nog weet dat er zowel in de lucht, als bij de verkeersleiding op de toren studenten aan het werk zijn kan het af en toe best chaotisch worden. Daarom is het extra belangrijk om altijd goed naar buiten te kijken. Zo draaide er vandaag ineens een vliegtuig voor ons het "downind leg" op terwijl het de bedoeling was dat hij ons zou volgen. Verder geen groot probleem maar dan zit er toch ineens een vliegtuig redelijk dichtbij! Verder komen de nodige gieren en andere roofvogels tot soms één of twee meter van ons vliegtuig dichtbij. Opzich een mooi gezicht maar toen ik na afloop van de vlucht vroeg hoe gevaarlijk die vogels waren kreeg ik als antwoord: "Als je er één raakt kan je zonder instructeur terug vliegen, of ik zonder student". Ook daarvoor oppassen dus, al zijn de vogels hier wel zo slim om altijd optijd weg te duiken.
Dan zijn er ook nog eens zogenoemde "dustdevils". Dat zijn mini-tornados met een hoop stof, en in de middag zie je ze hier om de haverklap opduiken. Best een mooi gezicht, en aangezien ze over het algemeen erg laag blijven hebben we er geen last van.



















[Een dustdevil in Arizona, niet zelf gefotograveerd maar zo zien ze er uit.]

Nu is het eerst eens tijd voor een welverdiend weekend, en maandag gaan we weer verder met beurtje D08! Nog meer landingen dus!

D04 & D05

Deze week is de planning om in ieder geval 5 dagen te vliegen, en tot nu toe gaat dat erg goed. Ik stond steeds om 6.15 op de planning (soms eerst zelf vliegen, soms eerst back-seaten) en dat betekend dus om 3 uur opstaan om alles in orde te maken. Nou is dat de eerste keer nog wel leuk zo midden in de nacht, en het vliegveld is dan erg mooi met alle verlichting aan, maar de tweede keer en derde keer begint het wel vermoeiend te worden. Zeker als het rooster ook nog eens 3 uur laten bekend wordt dan normaal en je dus niet in bed ligt voor 22.30. Dat betekende gister dus een paar uur uitslapen door de middag en weinig tijd om mijn blog bij te houden. Vandaar maar meteen twee vluchten in 1 bericht.

D04 was niet veel anders dan de vorige vluchten, nog wat meer "airwork" (bochten, stalls, steep turns, gliding, klimmen, dalen). Maar we zijn tijdens D04 ook begonnen met "patterns". Een pattern is een soort circuitje dat je vliegt om netjes voor de landingsbaan uit te komen.

Je hebt in een pattern verschillende "legs":














Meestal voeg je je in dit "pattern" op de downwind leg (parralel aan de runway) of direct op het base leg (90 graden op de runway). En daarna vlieg je hem verder af volgens dit plaatje. In het geval dat je niet helemaal wil/moet stoppen heb je een aantal opties:

- Go around
- Touch & Go
- Full stop Taxi-back

Go around: Dit is eigenlijk een manoeuvre die je alleen uitvoert als de baan niet leeg is, of je niet het gevoel hebt dat je veilig kunt landen. Je geeft dan vol gas nog voordat je de baan hebt geraakt en klimt weer naar de hoogte van het "pattern" om vervolgens nog een circuitje te vliegen.
Touch and Go: Bij een touch en go maak je in principe gewoon een landing, maar in plaats van af te remmen geef je na het raken van de baan weer vol gas, flaps omhoog en maak je weer een take-off. Dit telt in je logboek als 1 landing en 1 start.
Full stop taxi-back: Dit doen ze eigenlijk alleen in Amerika, in nederland gaat het weer iets anders. Hierbij maak je een landing, en rem je af tot taxi-snelheid, vervolgens verlaat je de baan en taxi je via de taxi-baan weer terug naar het begin van de baan. Om daar vervolgens weer de baan op te taxïen en weer take-off te gaan.

Tijdens beurtje D04 hebben we 1 touch & go gemaakt. Die van mij leek echter meer op 3 touch and goes aangezien ik bij het raken van de baan weer ophoog stuiterde en zo nog een keer. Landen is toch echt wel het moeilijkste gedeelte van het vliegen zo ver. Nou was dit ook pas de 2e landing die ik helemaal zelf uitvoerde en voor je solo mag heb je minstens 50 landingen op je naam staan.

D05 was weer een beurtje met een hoop nieuwe dingen. Zo ben ik voor het eerst naar een ander veld gevlogen (of eigenlijk terug gevlogen, mijn crew-maat vloog heen). Casa Grande was het veld van bestemming. Een ongecontroleerd veld (zonder toren) en dus extra goed uitkijken, en met piloten onder elkaar over de radio laten weten waar je zit en wat je intenties zijn. Dat was erg leuk om te doen! Nadat we geland waren en getanked hadden was het mijn beurt. Eerst heb ik op Casa Grande een circuitje gevlogen, waarbij de instructeur tijdens de landing het gas over nam, en precies zo veel gas gaf dat het vliegtuig ongeveer 1 meter boven de baan bleef. Dat was een oefening om het gevoel voor hoogte tijdens de landing te krijgen, maar ook wel heel gaaf.
Daarna nog een circuitje met een Touch and Go die dit keer al zonder stuiter ging, de oefening heeft dus gewerkt! Daarna konden we weer vertrekken richting het noorden, waar we boven wat landbouw-veldjes "Ground manouevres" hebben geoefend. Dat houdt in dat je wat lager gaat vliegen en dan met de grond als referentie een rondje vliegt om 1 vast punt op de grond, een rechthoek vliegt (rondom een van de landbouwvelden) en S bochten over een weg vliegt waarbij je dus steeds precies recht over de weg heen gaat en dan weer een bocht de andere kant op maakt. Dat klinkt makkelijker dan het is, want de wind helpt je hier absoluut niet bij!
Daarna heb ik nog een "slip to landing" gedaan. Dat is een bepaalde houding van je vliegtuig waarbij je min of meer zijwaarts gaat en dus heel veel weerstand hebt. Dat moet je kunnen voor het geval je flaps het niet meer doen en je toch vaart moet minderen voor je landing. Dit deden we boven een zand-baantje voor "cropdusters" (sproeivliegtuigen). Het was erg mooi om zo laag boven die veldjes allerlei manouvres te doen.

Na al deze oefeningen was het tijd om weer terug te vliegen naar Falcon field waar ik een full-stop landing zou maken. Dat is dus gewoon het einde van je vlucht. Deze landing verliep echt heel erg netjes en maakte dat ik met een heel goed gevoel het vliegtuig uitstapte. Geen stuiters, maar ook niet eens een harde dreun. Dit was in ieder geval mijn beste vluchtje tot nu toe, dus hopen dat het morgen weer zo goed gaat!

Morgen sta ik waarschijnlijk weer eens smiddags op het rooster, dus iets langer slapen maar een hoop meer turbulentie. Ik ben benieuwd! Tot slot nog wat foto's van het vliegveld 's nachts.














[brandstof controleren]













[Lichtjes!]













[De Archer N962WG met alle lichten aan, voor de preflight, (Beetje onscherp maar het is voor het idee)]

D03

Afgelopen week was erg saai hier in Mesa, op het nodige zwemmen en zonnen na is er ook niks bijzonders gebeurd. Ik stond niet op het rooster en had dus eigenlijk gewoon een week vrij. Het spannendste wat ik gedaan heb is misschien nog wel de bioscoop, met slechts 24 zalen...

Maar na een week niet gevlogen te hebben was het een hele opluchting dat ik eindelijk weer op het rooster stond. Om 6.15 stond ik op de planning voor beurtje D03. Om 3.00 ging de wekker en om 4.00 was ik op school om alle papieren klaar te maken. Na een briefing met de instructeur konden we vertrekken. Het is hier 's ochtends heel lekker vliegen omdat er dan nog niet zo veel turbulentie is en het is wat koeler.
Het vliegen ging daardoor ook een stuk makkelijker dan de vorige keren, al was het natuurlijk nog verre van perfect. Na wat klimmen en de nodige bochtjes mocht ik mijn eerste echte stall zelf uitvoeren. Dat was best spannend maar het ging wel aardig goed. Daarna nog wat manoeuvres herhaald die in de vorige vluchten al naar voren waren gekomen en toen weer terug naar het veld.
Waar de instructeur vorige keer nog riep "My controls" liet hij me nu bijna helemaal zelf landen en ook al was de landing niet echt zachtjes en met een kleine stuiter, het was wel een heel mooi gevoel om voor het eerst zelf een vliegtuig weer veilig aan de grond te zetten.
Vluchtje D03 is dus in de pocket!

D02 en shooting range.

Vandaag stonden ik iets eerder op het rooster dan gisteren. Ik stond er om 11.30 op maar om 11.00 was ik al naar de baan aan het taxiën. Dat ging al een stuk soepeler dan gisteren, en de checklists werden ook met veel meer gemak afgelopen. Bij de baan meteen take-off clearance en daar ging ik weer, dit keer richting het noord-oosten in plaats van het zuid-oosten. (Dat zijn de richtingen van de 2 grote practice area's. Een hoop zand waarboven je rustig al je flight-manouevres mag oefenen.) Dat is dan ook precies wat ik vandaag gedaan heb:
- steep turns
- slow flight
- stalls
- approach to stalls

Steep turns: Bochten met een grote dwarshelling (45 graden in dit geval).
Slow flight: Heel langzaam vliegen (60 knopen i.p.v. 90)
Stalls: Heel langzaam vliegen en dan de neus zo ver omhoog trekken dat er geen lift meer op de vleugels is, waardoor het vliegtuig uit de lucht valt. Dat heb ik vandaag nog niet zelf gedaan omdat de tijd op was, maar de instructeur heeft er wel 1 voor gedaan. Echt een heel raar gevoel en iets wat je ook liever niet meemaakt als je niet op grote hoogte zit en er rustig naar toe werkt.
Approach to stall: Alles wat je dus ook doet voor een stal, maar bij de eerste indicatie van een aankomende stall (stall warning, een afgesproken snelheid (5 knopen boven de stall-speed) of het trillen van het vliegtuig) begin je al met de "recover" en zo verlies je dus geen hoogte en stall je ook niet echt.

Dat was allemaal erg spannend en het uurtje was dan ook zo weer voorbij. De instructeur die ik vandaag had was erg relaxed en legde nog wat meer uit dan die van gisteren. Daardoor werd het vandaag allemaal nog wat duidelijker en ging het alweer een stuk beter (Echt heel verbazingwekkend hoe snel je dingen hier oppikt).

Het rooster voor morgen is nog niet bekend, maar hopelijk sta ik er weer op en kan ik morgen bericht geven over beurtje 3 alweer!

Omdat we vandaag vroeg terug waren zijn we nog maar eens naar de shooting range gereden, dit keer met iemand van 21. Dus vandaag mochten we dan eindelijk schieten.
We zijn begonnen met een Glock (standaard handwapen) en vervolgens hebben we met een magnum .44 (a.k.a. Handcannon) en een M4 (rifle) geschoten. Vooral de magnum was gewoon absurd. Een terugslag waar je u tegen zegt, een knal waar je zelfs met oorbeschermers op nog van schrikt en je raakt niks. Ook de paar amerikanen die om ons heen aan het schieten waren hebben even hun wapens neergelegd om te aanschouwen hoe een paar jochies uit Nederland met een magnum gingen schieten. Na de eerste paar schoten werd er ook aardig hard gelachen, terrecht mag ik wel zeggen. Verder is er niet zo veel over te vertellen, foto's zeggen waarschijnlijk meer:

D01!

Zoals ik al eerder had aangegeven stonden we (mijn crew-maat en ik) vandaag dan echt op het rooster. Om 13.00 local time zou Roy als eerste vertrekken en daarna was het dan eindelijk mijn beurt. Om 9.00 uur 'sochtends waren we al op school om onze weatherbriefing te maken, de fuelsheets in te vullen en de mass&balance uit te rekeken. (Dat was nog spannend aangezien onze instructeur een aardig amerikaas gewicht had. We vlogen vandaag op de lichtste kist van allemaal en zat nog maar 20 pounds onder het maximum take-off gewicht... Dat wordt nog leuk als we op een zwaardere kist moeten vliegen.)













[Alle belangrijke papieren voor de vlucht.]














[Een goed gevulde flight-bag]

Onze instructeur kwam om 11.00 uur binnen zoals afgesproken en nam ons mee om eens rustig te bespreken wat we de komende paar weken gaan doen. Daarna werd uiteraard de vlucht van vandaag besproken en toen waren we klaar om te vertrekken. Samen met Roy heb ik toen het vliegtuig ge-preflight. Dat wil zeggen dat je een rondje loopt om te kijken of alles nog heel is, alles doet wat het moet doen en er verder geen rare dingen te zien zijn. Toen dat klaar was kwam de instructeur er aan en kon Roy beginnen met zijn checklists. Ik mocht aldus de instructeur in de "Sabena buisness class" dat hield in dat ik achterin schuin over 2 stoelen mocht gaan zitten omdat er geen beenruimte meer was achter de stoel van mijn instructeur. Je moet alleen wel aan die kant zitten, zodat je op het instrumenten paneel van je crew-maat kan kijken.

Zo heb ik de hele vlucht van Roy dus meegemaakt en vanwege de warmte hier is er altijd lekker veel turbulentie, zeker in de middag. Toen we weer aan de grond stonden voelde me ik dan ook niet zo lekker. Toch was het mijn beurt om te vliegen.

Roy mocht plaatsnemen in de buisness-class en toen de koptelefoon eenmaal was aangesloten, het knee-bord (een bord dat met klittenband om je knie zit, waar je belangrijke dingen op kan opschrijven, en je checklists vanaf lezen) vast zat, en de stoel een stuk naar achter en naar beneden was gedaan kon ook ik beginnen met het voorlezen van de checklists. Toen oproepen naar Sabena Dispatch "Archer 962WG leaving the ramp"














[Sabena Dispatch, met een hoop indiërs...]

Toen naar ground: "Falcon Ground, Archer 962WG at sabena ramp, with information Uniform, request taxi to the run-up area". Met de taxi-clearance die ik terugkreeg van Ground ben ik toen naar de run-up area getaxied (Taxien is nog moeilijker dan het lijkt, zeker aangezien je precies over een lijntje moet taxiën). De run-up area is een plek waar je nog wat laatste motor-checks uitvoert voordat je naar de baan taxied. Dus dat is ook precies wat ik gedaan heb: "Falcon ground, archer 2WG, runup complete" en toen mocht ik naar het begin van baan 04 taxiën.

Wachtend voor de baan nog een paar checklists, even wachten op een ander vliegtuigje dat aan het landen was, en toen "Archer 2wg, cleared for take-off runway 04R, east departure".

Daar ging ik dan, eerst de baan op taxiën en toen full throttle, versnellen, en bij 60 knopen rotate! Voor het eerst heb ik zelf een vliegtuig doen opstijgen, en daarna laten klimmen naar 3700 voet. (2400 voet boven de grond, terrein is hier ~1300 voet boven zeeniveau. 2400 voet is ongeveer 750 meter) Wat een geweldig gevoel!

Toen ben ik naar de South-East practice area gevlogen. Daar heb ik wat bochten gemaakt, geklommen en gedaald, gliding en gliding turns (motor op idle, en dan glijden), en toen was het alweer tijd om terug te gaan. Tot ongeveer 300 voet boven de grond heb ik zelf gevlogen, alleen het laatste stukje van de landing heeft de instructeur zelf gedaan omdat er te veel crosswind stond. Na deze landing ben ik ook geen Theotollah meer maar Propsjaars (weer een rang hoger binnen de studentenvereniging, voor mensen die in Amerika aan het vliegen zijn).

Al met al een geweldige dag, maar ook heel erg vermoeiend! Ondanks dat ik maar een uurtje in de lucht heb gezeten lijkt het wel alsof ik al de hele dag druk bezig ben.

Helaas mogen we van onze instructeur geen fotos maken tijdens het vliegen (staat ook in de regels van de school dus opzich niet onlogisch). Verder is de instructeur die we vandaag hadden heel aardig, en staat ook bekend als een goede en aardige instructeur dus daar zijn we in ieder geval heel blij mee. Morgen staan we er met een andere instructeur op maar daar hebben we minstens net zulke goede verhalen over gehoord. Dus dat zit in ieder geval goed.

Nu is het tijd om lekker even tot rust te komen in het zwembad, en daarna de vlucht van morgen voor te bereiden waarin we stalls, steep-turns en slowflight gaan doen. De uitleg daarvan zet ik wel bij het bericht van morgen.

Nog heel even...

De laatste dagen waren niet de meest intressante en dus heb ik al een tijdje niks van me laten horen. We liggen veel aan het zwembad te leren, hebben even mogen genieten van een onweersbui zoals je ze in nederland niet tegenkomt (meer regen dan in nederland in een maand valt en zeker 10x zo veel flitsen) en verder zijn we naar de schietbaan gereden om te horen dat we iemand van 21 mee hadden moeten nemen om te mogen schieten.

Dat gaan we dus nog een keer doen zodra we iemand van 21 hebben gevonden die ook wil schieten. Toch heb ik wel alvast wat fotos gemaakt, want het was wel een heel bizar gezicht zo'n gunstore.

[Het is echt precies zoals je het in films ziet...]


Verder is er eindelijk wat nieuws, vooral niet te veel, over het vliegen: Ik mag aanstaande maandag samen met mijn crew-maat beginnen met vliegen! Dat betekent vooral dat we dit weekend dus veel moeten zwemmen... of eh... leren aan het zwembad.

Om ook een beetje te begrijpen waar alle check-lists over gaan hebben we afgelopen week in een vliegtuigje dat even niet gebruikt werd ge-chair-flyed. Chair-flyen is eigenlijk niks meer dan vliegen zonder ook maar iets aan te zetten, vooral om alle knopjes en metertjes te kunnen vinden die moeten worden gechecked voor en tijdens het vliegen. Zo wordt de werkdruk wat verlaagd als ik straks echt de lucht in ga.

Hopelijk binnenkort een berichtje over mijn eerste vlucht!

Auto en eerste trip

We hebben hem uiteindelijk dan toch maar gekocht: de Ford Crown Victoria is nu echt van ons. Na even met de vorige eigenaar gekletst te hebben, onder andere ook over vliegen, hebben we besloten om de auto van hem te kopen. Alles ziet er prima uit, en hij rijdt heerlijk.
Afgelopen zondag zijn we met een aantal klasgenoten (nog 8 om precies te zijn) eindelijk Mesa eens uit gereden en de echte woestijn van Arizona in, om te gaan "tuben". Tuben is eigenlijk niet meer dan in een flinke binnenband van een auto o.i.d. de "Salt river" af dobberen. Hier en daar een heel rustig stroomversnellinkje en verder gewoon genieten van de zon en de (toch wel) mooie omgeving. Je huurt met z'n allen dus een paar binnenbanden en dan misschien nog 1 extra voor een koelbox, want ook die moest blijven drijven. Dan ga je met een bus langs de rivier omhoog en wordt je er bij het beginpunt weer uitgezet. Daar hebben we de banden aan elkaar gebonden en toen zijn we de rivier ingegaan. We hadden beneden al gehoord dat de tocht zon 4,5 uur zou gaan duren dus we hadden ons alvast goed ingesmeerd, 4,5 uur op het water in de brandende zon van Arizona (45 graden....) is niet niks. (Wat een rotleventje hebben we hier toch). Na ongeveer 2,5 uur kwamen we bij een splitsing van de rivier, waarvan 1 kant er eindelijk een beetje wild uit zag. Dus hebben we met zijn alleen zo hard mogelijk gepeddeld om in die stroomversnelling terrect te komen en dat is dan ook gelukt. Toen we eenmaal wat snelheid hadden bleek dat het in het door ons gekozen pad echter niet zo diep was, en dus voelden we al snel wat flinke stenen onder ons. Een mooie schaafwond is het gevolg, maar verder heeft alles het overleefd.
Na deze stroomversnelling kom je bij een punt waar je even kunt rusten (of weer op de bus stappen maar wij gingen voor de hele tocht!). Net toen we ons aan het insmeren waren en de banden weer aan het vastbinden waren omdat ze los waren geraakt door de stroomversnelling zagen we 2 mexicanen aan komen drijven. De mexicanen hadden echter geen band bij zich en leken vrij weinig zwemdiploma's op zak te hebben. Toen ze ook nog eens om hulp begonnen te roepen hebben we besloten om onze goede daad voor de dag maar eens te verrichten en de 2 arme mannen te redden van verdrinking. Na een hoop geproest en "we appreciate it!" hebben we ze aan de kant gezet. We zijn er nog steeds niet over uit hoe echt het was, en of ze niet hoopten op een losliggende portemonaie/bier. We zijn niks kwijt maar het bleef een rare ervaring.
Daarna zijn we weer lekker verder gedobberd en na een flauwe bocht kwamen we ineens een groep van een stuk of 30 Amerikanen tegen die zelfs de nodige ghettoblasters op tubes hadden meegenomen. Het leek net een scéne uit 1 of andere film, zo als ze daar tussen het riet aan het feesten waren.
Nog iets verderop stonden een paar paarden met echte "Rednecks" (of cowboys). Die vroegen ons om bier en maakte wat geintjes over "we have a gun". Ze bedoelden het niet slecht, maar toen de beste cowboy zich omdraaide en wij een revolver van ruim 30 cm aan z'n broek zagen hangen waren we toch wel blij dat hij niet in een slechte bui was.
Na alle spannende avonturen hebben we nog ongeveer 1,5 uur gedobberd en toen zijn we bij het eindpunt uitgestapt en teruggereden. Al met aleen geslaagd dagje en we zijn allemaal weer een paar tintjes bruiner.

Vandaag moesten we eerst naar de dokter voor onze Amerikaanse medische keuring. Dat is niet meer dan 8 letters op lezen, een klein testje kleurenblindheid, even in je oren kijken en een potje urine inleveren. Daarna wordt je gevraagd of je nog iets te melden hebt en dan ben je goedgekeurd. Van de doctor kregen we (Grappig genoeg in een dieet-kliniek) heerlijke pizza's aangeboden en na 45 minuten stonden we allemaal weer buiten met een amerikaanse medical.
Toen zijn we nog even door een wijk gereden waar alle Amerikaanse footballer's en baseballer's wonen. Daar stonden dus de meest mooie huizen, ook een paar te koop, en voor de grap hebben we een verkoop-advertentie meegenomen (die hangen ze aan het verkoop bord, om mee te nemen dus). Het huis met, letterlijk uit de advertentie:, 5 bedrooms, 3,5 bathrooms, 2 living rooms, a sub-zero wine vault, 50" flat screen television with surround sound, 1 shower with 3 big shower heads, 1 outside swimming pool and 1 indoor private spa, 3200 feet of spacious living space en 3 extra large garage's koste slechts 1.260.000 dollar. Ondanks dat het een aardig bedrag is denk ik toch niet dat je daar in nederland ook maar in de buurt komt.

Verder ben ik bezig met een web-album voor mijn fotos omdat het op deze blog soms nogal moeilijk is om de lay-out in orde te krijgen. Ik blijf wel af en toe fototjes toevoegen maar bij grotere hoeveelheden fotos ga ik vanaf nu links neerzetten in het bericht, en daar kunnen jullie dan allemaal rustig de foto's bekijken. Ik zal proberen de meeste van een onderschrift te voorzien zodat jullie ook snappen waar het over gaat.

Hier een voorproefje met de foto's die bij dit bericht horen:

Foto's van de auto:
http://picasaweb.google.nl/Jasperkls/auto
Foto's van het tuben:
http://picasaweb.google.nl/Jasperkls/Tuben

Settled

Na een paar drukke dagen waarin veel geregeld moest worden zitten we dan nu eindelijk goed en wel in ons appartementjes. We hebben wat goedkope kastjes erbij gekocht en internet aangevraagd. Dat wordt als het goed is zondag aangelegd. We zijn druk bezig met het zoeken naar een Amerikaanse slee, en hebben al verscheidene testritjes gemaakt. Heerlijk die oude automaten.... sommige caddilacs uit 1970 hebben al een boordcomputer, airco en automatische stoelen/ramen/deuren.... Het rijden is hier wel even wennen, rechts of links inhalen mag hier allemaal, links blijven rijden is dan ook geen probleem. Rechts afslaan door rood is ook een perfect legale manoevre.

Ondanks een paar mooie caddilacs te hebben gezien ,waar helaas steeds wel iets aan kapot was dat onmisbaar was, of te duur om te repareren, is ons oog nu gevallen op een Ford CrownVictoria uit 1995, met een 4,6L V8. Heerlijk autotje volgens ons, alleen is Durk (De jongen waarmee mijn kamer genoot: Wärme Bäcker en ik samen een auto gaan kopen) nog niet echt enthausiast en nog op zoek naar een echte slee.













[De Ford CrownVictoria]

Verder zijn we even het platform op geweest om eens naar de kistjes te gaan kijken en om een hoop klasgenoten uit de vorige groep solo te zien gaan. Dat is toch wel erg indrukwekkend! De eerste keer dat de instructeur uit het vliegtuig van een klasgenoot stapte en die vervolgens in zijn eentje wegtaxide kreeg ik al kippenvel bij het idee dat ik dat zelf over minder dan een maand ook ga doen. Heel erg cool!













[Op het platform: Piper Arrow]


Vandaag hebben we nog maar eens korte herhaling aangehoord van alle belangrijke theorie die nodig is voor het vliegen, dat was niet altijd even boeiend maar het begint langzamerhand wel beter door te dringen dat het nu echt niet meer lang duurt voor ik achter het stuur van een Piper Archer mag kruipen.

Het weer is hier al 4 dagen onveranderd, strak blauwe lucht, 40 graden+ buiten en alleen in de verte boven de bergen enorme onweerswolken te zien die niet deze kant op kunnen komen. Ook het landschap is zoals je het zou verwachten, veel zand, cactussen en lange rechte wegen.














[Sabena Flight Academy]













[Uitzicht vanaf het vliegveld op Phoenix waar we geland zijn]














[Mediawinkel, zie de rij tv's op de achtergrond...]

Over het vlieg-rooster is helaas nog niet zoveel bekend maar als alles mee zit kunnen we eind volgende week beginnen.

Aankomst

Na een moeilijk afscheid en een hele lange vlucht via detroit naar Phoenix zijn we er dan eindelijk! Het weer is hier zoals je verwacht van een woestijn, heet maar wel droog. Op het vliegveld stonden onze klasgenoten en nog wat andere KLS studenten ons op te wachten om ons naar Falcon Field te brengen.

Ik zit nu al lekker in een appartement met 3 klasgenoten ( Roy (Wärme Bäcker), Christiaan (Beatrix) en Steven (Gayway)) in een gloednieuw appartement. Dat wil dus zeggen dat onze banken gistermorgen net voor onze aankomst naar binnen zijn gedragen en dat er nog geen internet, telefoon en tv zijn. Nou moet je dat zowieso zelf regelen hier, maar normaal is het niet meer dan de rekeningen naar een nieuwe bewoner laten sturen. Dat gaan we dus vandaag wel regelen, voorlopig leen in het draadloze internet van een buurman.

Alles is hier GROOT.. We hebben de wallmart maar eens bezocht om alvast een telefoontje te kopen (Nummers en meer info over hoe goedkoop te bellen volgt binnenkort). In de Wallmart kun je bijvoorbeeld potten mayonaise van 4/5 liter kopen... Verder ook geweren, autobanden, plasma televisies en watermeloenen ter grootte van een skippybal.

Er staat me nu een weekje vol met voorlichtingen en "lessen" te wachten, nog even de basics van het vliegen dus. Over de rest krijg ik vandaag als het goed is meer te horen.

De foto's en rest van alle verhalen komen zo snel mogelijk, maar ik ben in ieder geval heelhuids (en moe ;) ) aangekomen en het avontuur is begonnen. Nu eerst maar eens naar school voor fingerprints (3e keer slechts.... de amerikaanse ambassade in Amsterdam en de douane op Detroit hebben ze toch ook?.....)

Vertrek en wat info

Morgen is het dan echt zo ver, dan vertrek ik voor ongeveer een half jaar naar de USA. Na een geslaagd afscheidsfeestje en het nodige inpakwerk wordt het nu ook wel eens tijd om me met het echte vliegen bezig te gaan houden.

Daarom heb ik alvast wat info over het vliegen in Amerika:

[Klik voor groter ;) ]

De uitleg staat erbij, en ik zal in de balk rechts naast de berichten vermelden wat de laatste vlucht is die ik gemaakt heb.

Dan nog een fotootje van de Archer, het eerste vliegtuig waarop ik ga vliegen: