Kerst, Zon, vliegtuigmuseum en IFR!

Het is hier dan wel niet zo koud, en de sneeuw blijft ook nog uit... Toch hebben we wel kerst gevierd! We (Roy, ik en 2 andere studenten van Mr. Wilson) waren uitgenodigd voor het kerstdiner. Omdat mr. Wilson had gevraagd om nederlandse toetjes en/of voorgerechten hebben we de dag voor het kerstdiner een heuze appeltaart gebakken!
Na een tijdje te hebben zitten praten en het (gigantische) huis van onze instructeur te hebben bewonderd was het tijd voor het diner.
Een kleine omschrijving van het huis dan maar? Compleet gelijkvloers: 1 living room, 1 family room, 1 kitchen, 1 piano room, 1 dining room, 2 kerstbomen, 1 (zout water!) zwembad, 1 bubbelbad, 1 buiten-kitchen. Bij keuken moet je niet denken aan een klein nederlands keukentje. Een groot fornuis, een kookeiland, en alles er op en er aan.
Toen het diner: een heerlijke kalkoen, en dan de nodige Amerikaanse lekkernijen. Al met al een heel gezellig avondje en ook mr. Wilson en zijn vrouw hadden het erg naar hun zin gehad! De appeltaart smaakte goed!
De dag daarna werd er weer gevlogen en toen was het alweer weekend. Tijd voor een uitje!
Er ligt hier in de buurt een groot vliegtuig museum, dus die konden we natuurlijk niet overslaan. 2,5 uur heen rijden maar toen hadden we ook wat. Een hele hoop bijzondere vliegtuigen waaronder de Blackbird. Het snelste vliegtuig ooit gemaakt. Ook stonden er een paar hele gekke vliegtuigen waarvan ik twijfelde of ze uberhaupt konden vliegen...















[Blackbird]














[Super guppy... transport vliegtuig (dreamlifters voorganger)]

In het vliegtuig museum hebben we een "walking tour" gedaan waar een vrijwilliger een hele hoop vertelde over alle vliegtuigen. Van verhalen uit de 2e wereldoorlog tot het kleinste vliegtuigje ter wereld en het vliegtuig van Kennedy!















[Bumblebee, puur gebouwd voor het wereldrecord. en ja dit apparaatje kan vliegen!]















[Air force 1, vliegtuig van President kennedy!]

Natuurlijk word er ondertussen ook nog gevlogen! Het gaat de laatste paar dagen niet zo hard maar dat komt vooral door kerst, weekend, oud&nieuw... Toch weten we er af en toe nog een vluchtje tussen te krijgen. Ik ben nu vooral bezig met interceptions en holdings.
In de simulator was er 1 voordeel ten opzichte van het echte werk... hij heeft een pauze knop. Als je het echt even niet meer wist dan was dat toch wel een uitkomst die je in de lucht niet hebt.
Vandaar dat het "echte" vliegen toch nog wel een stapje moeilijker is dan de simulator.
De interceptions en holdings gaan onderhand wel goed, maar het kost weer een hele hoop concentratie en na 1,5 uur ben ik dan ook weer goed afgemat.
Ik vind het echt super om te zien dat je zonder naar buiten kijken ook prima je weg kan vinden! Beurtje 7 is een "module evaluatie". Dat wil zeggen dat je gewoon met je eigen instructeur vliegt maar dat hij na afloop een beoordeling moet invullen voordat je door kan met de volgende module. In principe gaat dit altijd goed aangezien je instructeur weet hoe je vliegt dus in tegenstelling tot een check kan hij dat wel meenemen in zijn beoordeling. In het ergste geval moet je een dx vliegen.
Na D07 ga ik door met de volgende module; approaches. Dat betekent dat ik me bezig ga houden met de geplubiceerde aanvliegroutes naar vliegvelden. Je hebt allerlei verschillende approaches met het gebruik van allerlei verschillende bakens. De éne heel makkelijk, de andere heel moeilijk. Ik heb daar heel erg veel zin in, aangezien we precies de zelfde kaartjes en procedures gaan gebruiken later in "die grote".

De beste wensen!

Voor iedereen die mijn blog volgt:

Fijne kerstdagen en een heel gelukkig en gezond 2009!

Het vliegen gaat hier tussen kerst en oud&nieuw gewoon door dus ik heb niet echt vakantie.
Afgelopen dagen heb ik wat weinig gevlogen maar dat kwam door wat onverwachte gebeurtenissen op school, een paar vliegtuigjes die weer eens een mankementje hadden en wat slechter weer..

Nu gaan we in ieder geval weer door en het IFR vliegen bevalt me nogsteeds super! Ik heb tijdens mijn D03 snacht's gevlogen. Echt super om over phoenix te vliegen met al die lichtjes, en vooral de landing was echt mooi! Op een baan die alleen te herkennen was door de lichtjes eromheen. Nachtlanding nummer 1 staat genoteerd!

Bergbeklimmen

In verband met een kapot vliegtuig en een instructeur met wat weinig tijd heb ik deze week weer wat minder gevlogen. Maar daardoor was er wel tijd voor andere zaken!
De temperatuur is hier onderhand wel aan het dalen maar als ik de verhalen uit nederland hoor mag ik niet klagen.
Daarom besloten ik en een klasgenoot (Sven) te gaan genieten van de natuur. Er staat een bergje in de buurt van Mesa van 5500 voet (1650 meter) genaamd Superstition mountain. Na een kort ritje hebben we de auto geparkeerd en zijn toen tevoet aan het bergpad begonnen. Doel? De top!
Nou waren we wat laat en je wil niet nog aan het lopen zijn als de zon onder gaat... vandaar dat de vaart er aardig in zat. We zijn alleen maar mensen tegengekomen die al op de terugweg waren, waarvan veel de top niet hebben gehaald.. niet heel hoopgevend dus.
Toch waren we vastberaden en stuk voor stuk kwam de top steeds dichterbij. Nou was het pad waar we over heen liepen niet het standaard bergpad. Eigenlijk bestond het gewoon uit een drooggevallen riviertje en dat betekende een hoop losse stenen, keien, rotsjes, kiezels, en alles daartussen in. Daarnaast ging het ook erg steil omhoog op een gegeven moment en de nodige pauzes waren dan ook nodig. Toch hebben we na 2 uur en 20 minuten hard doorklauteren, sommige stukken met handen en voeten, vaak uitglijdend, de top bereikt! En het uitzicht was werkelijk adembenemend. Helaas konden we niet langer dan een kwartiertje genieten van het uizicht want de zon begon onder te gaan en dus begonnen we alweer snel met de afdaling. Springend, weer uitglijdend en af en toe een stukje rennend hebben we de weg naar beneden in iets minder dan 1,5 uur gedaan. We hebben mensen ingehaald die we op de heenweg al naar beneden zagen lopen en aan het eind van de dag was ik dan ook doodop.
Wel een geweldig dagje, en het heeft weer een hoop mooie plaatjes opgeleverd!

http://picasaweb.google.nl/Jasperkls/SuperstitionMountain

IFR piloot

Het weekend is alweer voorbij! Na een hele mooie week en een mijlpaal in mijn (korte) vlieg-carrière is het IFR vliegen dan ook echt begonnen! Nou ja.. echt.. Aangezien het weer hier nogsteeds goed is moeten we het instrument vliegen een beetje simuleren. Dat gaat dan ongeveer zo:















Met deze futuristische bril kan ik alleen op mijn instrumenten kijken en zie ik dus niet wat er buiten allemaal gebeurt. Daarom vlieg je IFR ook in crew-verband. Ik ben de pilot-flying en mr. Wilson is de pilot not flying. Hij kijkt naar buiten om te zien of er geen andere vliegtuigen zijn waar we voor op moeten passen. Natuurlijk lukt dat niet als je in een wolk zit of 's nachts vliegt dus dan moet je via radio-bakens en vooraf vastgestelde hoogte's vliegen om de separatie te behouden. Maar het IFR vliegen begint allemaal in de simulator. Een klein cockpitje met alle instrumenten en 1 stoel waar je de basics van het instrument vliegen leert. Je begint eerst met het oefenen van de crew-procedures. Aangezien je tijdens VFR alles zelf doet, en alle check-lists zelf opnoemt en checkt is het heel erg wennen. Tijdens multi-crew vliegen leest de PNF (pilot not flying) de checklist voor en reageer ik (PF=Pilot Flying) alleen nog maar op wat hij opnoemt.
Voorbeeld: "PNF: brakes? Ik: Checked and off" Al met al dus even wennen maar het begint er nu ook wel echt op te lijken!

Dan het simulator vliegen. Uiteraard kan het weer daar wel zo slecht gezet worden dat je daadwerkelijk IFR vliegt, en na de take-off zat ik dan ook al snel in een dikke grijze wolk waardoor ik geen meter meer voor me kon zien. Instrumenten zijn dan dus echt je enige optie.
De simulator is een stuk gevoeliger dan de echte vliegtuigen en omdat hij niet beweegt is het ook moeilijker om een afwijking te "voelen". Vandaar dat het eerste vluchtje vaak wat rommelig verloopt met grote afwijkingen in hoogte en richting. Het belangrijkste wat je in de sim moet leren is de "instrument scan". Dat is niks meer dan jezelf aanleren om je aandacht op de goede manier over de goede instrumenten te verdelen. Hoe beter je "scanned" hoe beter je afwijkingen kan herkennen en corrigeren.
De dag na sim 01 mocht ik meteen sim 02 vliegen en dat ging alweer een stuk beter. Toch merk je wel dat het scannen weer een hele hoop energie en concentratie kost en na 1 uurtje simulator ben je dan ook helemaal op. Na sim 01 en sim 02 komen eerst weer 2 "actual" beurtjes.

Met die IFR-bril op dus, en dan op "vectors" van je instructeur vliegen.
Vectors: richting + hoogte en soms snelheid die je moet vliegen. Vb.: heading 240 at 3500 feet and accelerate to 115 knots. Op die manier stuurt je instructeur je dus door het luchtruim en na 10 minuutjes heb je al geen idee meer waar je bent behalve bepaalde afstand en hoogte van radio-bakens.
Met de IFR-bril op en alleen op je instrumenten kijkend kan je nog steeds gewoon stalls en slow-flight oefenen en dat hebben we dan ook gedaan tijdens vlucht D01. Omdat ik onderhand weer gelijk loop met Roy gaan we IFR weer als crew proberen te vervolgen en daarom ook veel bij elkaar "back-seaten". Meevliegen dus om te leren van elkaars fouten. Best leuk om weer eens iemand anders in het vliegtuig te hebben dan alleen je instructeur!
Het "actual" vliegen vond ik een stuk makkelijker omdat het vliegtuig een stuk stabieler is dan de simulator.
En hoe ziet het vervolg van IFR er dan uit?
Na een paar vluchtjes te hebben gedaan om te wennen aan het niet naar buiten kijken gaan we over op "interceptions and holdings". Interceptions is een term om aan te geven dat je een bepaalde radiaal van een radio-baken gaat volgen. Daar zijn allerlei procedures voor waar ik nog heel weinig van weet maar dat ga ik allemaal leren. Het belangrijkste is dat je uiteindelijk op de radiaal uitrolt en die dan volgt naar of van het baken.
Holdings zijn een bepaald patroon dat je vliegt om te wachten op jouw beurt voor de landing. het is min of meer een ovaal, maar iedereen moet precies het zelfde patroon vliegen zodat je "gestapelt" kan worden. Dan vlieg je 500 voet boven elkaar zodat je in een soort toren wacht op jouw beurt. Het moeilijke hieraan is dat je precies moet corrigeren voor wind omdat je een op de kaart geplubiceerde holding moet vliegen. Op de kaart wordt geen rekening gehouden met wind en daarom moet je dus precies over het lijntje vliegen. Lastig allemaal maar ik ga vast leren hoe dat moet!
Eerst nog maar even wennen aan het vliegen zonder naar buiten te kijken!
Landen doen we voorlopig nog "visual". Dan zet je een stuk voor de baan je bril af en kun je dus gewoon zien waar je land. Later gaan we allerlei manieren leren om naar de baan geleid te worden zonder naar buiten te hoeven kijken. Toch zal je het laatste stuk altijd op zicht vliegen (Er zijn vliegtuigen die zonder zicht mogen landen... maar dat leren we bij KLM pas ;) ) Dat wil dus ook zeggen dat er nog altijd een minimum zicht moet zijn om te kunnen landen.
Al met al is het weer een hoop studeren maar ook erg genieten! Het begint allemaal erg te lijken op het vliegen in grotere vliegtuigen en dat is natuurlijk uiteindelijk waar ik het allemaal voor doe!

Private pilot en IFR!

Na een gespannen weekend na de slechte generale op zaterdag was het maandag dan toch zo ver. Voor de vierde keer mocht ik een check vliegen en ook voor de vierde keer met dezelfde instructeur. Dat gebeurt bijna nooit omdat je voor checks meestal een instructeur aangewezen krijgt die op dat moment toevallig vrij is. Maar deze instructeur kende ik dus al en ik wist ook dat ik dit keer beter moest presteren dan op mijn D32 check die ik ook met hem had gevlogen.
Na weer een mondelinge overhoring te hebben gekregen (oral, die krijg je voor elke check om je theoretische kennis te testen) vertrokken we richting het noorden.
Aan het einde van de vlucht was ik niet tevreden, blijkbaar gaat het "slechte generale goede uitvoering" verhaal toch niet helemaal op...
De instructeur heeft dan ook best een tijdje zitten twijfelen maar uiteindelijk toch besloten dat ik door mocht naar mijn D46. Daar was ik hem enerzijds wel dankbaar voor, aan de andere kant bleef ik toch ook achter met een beetje dubbel gevoel.
Dubbel gevoel of niet, ik stond er vandaag toch op voor mijn D46. De laatste check van het VFR traject en dus was ik best wel erg gespannen. Voor deze check krijg je een Nederlandse instructeur en die zit daar ook namens de KLS. Het is geen IVW check vertelde de instructeur mij maar wel vergelijkbaar met het PPL examen (Private Pilots License). Dat wil zeggen dat ik in principe private pilot zou zijn na deze check als het een IVW instructeur was geweest maar dat we op de KLS dat brevet niet krijgen omdat we meteen door gaan voor een CPL (Commercial Pilot License). Dat is dan ook het brevet wat je aan het eind van je Amerika periode behaalt hebt.
Het was best gek om weer eens in het Nederlands te praten over het vliegen en om een Nederlandse oral te krijgen. De oral verliep niet helemaal soepel maar na een tijdje vond de instructeur het toch tijd om te gaan vliegen. Een hele aardige en rustige man en daardoor voelde ik me aardig op mijn gemak. Het vliegen zelf ging best goed, al had ik sinds een lange tijd weer last van een aardige hoeveelheid turbulentie en daardoor bleef het wel heel erg concentreren.
Naar het einde van de vlucht begon dat zn tol een beetje te eisen en werd ik langzaam wat minder netjes, waardoor ik na de laatste landing me niet echt heel goed voelde over de vlucht. Ik was dus best bang voor de uitslag.
Nadat ik de motor uitgezet had begon de instructeur met: "er zijn nog wat puntjes waar je aan moet werken" dus ik zag de bui al hangen...
Toch vervolgde hij met: "maar je hebt ook hele goede dingen laten zien, en de uitslag is daarom: je hebt het gehaald"
Ik geloofde mijn oren niet... maar was wel heel erg blij! Met die woorden stapte hij dus uit en na een korte debriefing begon het dan echt tot me door te dringen.
Ik heb het VFR gedeelte in Amerika afgesloten en kan nu beginnen met IFR vliegen. Nu ben ik dus min of meer: "Private pilot!"
Ik heb ontzettend veel zin in IFR dus hopen dat ik morgen meteen op het rooster sta!

Slechte generale...

Vandaag was dan echt het laatste VFR beurtje met mijn eigen instructeur. Vanaf nu nog 2 checks en dan kunnen we het VFR gedeelte afstrepen en verder met IFR vliegen. Als ik de 45 en 46 checks meteen haal natuurlijk. De afgelopen paar vluchten op de Arrow gingen steeds beter en ik had op mijn 43 dan ook echt het gevoel dat ik het vliegtuig onder controle had en klaar was voor mijn checks. Dus vandaag nog 1 vluchtje vliegen en dan een weekendje hard leren om de theorie ook te kennen. Dat éné vluchtje vandaag viel mij, en mijn instructeur wel wat tegen want het was lang niet zo netjes als mijn 43.
Ik hou het op een slechte generale, om dan maandag en dinsdag een goede uitvoering te laten zien. Zo dacht mijn instructeur er ook over en zei dat hij er wel vertrouwen in had. Blijkbaar toch genoeg indruk gemaakt op D43!
De Arrow leek in het begin best moeilijk en het koste me de eerste 2 vluchten dan ook best veel concentratie om alles bij te houden. Na die eerste 2 begon het langzaam te wennen en nu vlieg ik eigenlijk nog lekkerder op de Arrow dan op de Archer, gewoon omdat dit vliegtuig een stukje stabieler is. Ik heb zin in mijn checks, en zin om eindelijk een deel van het traject af te kunnen sluiten.
Mr. Wilson (de "instructeur") heeft al gezegd dat ik hem ook voor het 2e gedeelte van het vliegtraject zal houden en dat hij de doelstelling heeft om mij (en Roy) voor of op de geplande datum terug te hebben. 24 januari dus. Ik ben erg benieuwd, eerst maar eens die checks halen!
Zoals aan de rechterkant van mijn blog te zien is ben ik qua aantal vluchten maar net over de helft. Echter, IFR gaat een stuk harder. Omdat je met IFR altijd met je instructeur vliegt hoef je bijna nooit meer te cancellen om wind, en aangezien vluchten met instructeur voor gaan op solo's hoef je ook daar niet meer om te cancellen. Daarnaast kun je IFR ook 's avonds vliegen en dus is er meer tijd op het rooster. 2 vluchten per dag is ook een hele normale zaak met IFR en daarom denk ik dat we 24 januari misschien nog wel gaan redden ook!
Ik ben Amerika onderhand wel een beetje zat, het is hier maar een raar land met een hoop gekke mensen. Alles is hier gemaakt op luie mensen en het eten is absoluut niet van een hoogstaand niveau. Nou ben ik zelf ook wel eens liever lui dan moe maar als je geen parkeerplek kan vinden omdat het hele parkeerterrein volstaat met winkelwagentjes wordt het toch wel vervelend! Dat kan hier, omdat er speciaal mensen betaald worden om winkelwagentjes overal op het parkeerterrein op te halen. Geen muntjes...
Nog een voorbeeld zijn de drive-thru's. Die heb je hier voor alles! Zo hebben we naast de McDonalds, Burger King en ook Starbucks ook drive-thru's voor: ATM (pinautomaten), Emission tests en in Vegas zelfs de: "Say I do, wedding drive-thru".
Dan is er natuurlijk de gratis re-fill in restaurants. Bij elke eet-gelegendheid kun je met het betalen van 1 frisdrank de hele avond gratis bijvullen. Toch verkoopt de "large" beker ontzettend goed omdat de Amerikanen te lui zijn om op te staan en naar de vul automaat te lopen. Large is vaak 2x zo duur als small..
Bij de Wallmart hoef je nooit te wachten om je spullen af te rekeken, aangezien Amerikanen aansluiten in de eerste de beste rij en niet even doorlopen om te zien of een andere kassa ook open is.
Je kunt je eten hier in elke mogelijke vormen kopen: Van vers, ongesneden, zonder saus tot compleet klaargemaakt en alleen nog 2 minuutjes in de magnetron.. Of je gaat natuurlijk gewoon uit eten en dan hoef je zelfs alleen nog maar te betalen.
Ik heb erg veel zin om weer terug te gaan naar Nederland, al ben ik ook heel benieuwd naar het IFR gedeelte en ga ik daar eerst nog een maandje of 1,5 van genieten!

Nog een kleine update over het weer: 's ochtends is het hier nog maar een graad of 5 tot 10, maar door de helder blauwe lucht redden we in de middag nog steeds wel temperaturen van boven de 20 graden. Zwembad is nogsteeds goed te doen, maar onderhand wel verwarmd.

Westcoast, mighty archer, thrustworthy arrow en meer!

De afgelopen week is er weer een hoop gebeurd. Het vliegen is lekker opgeschoten en dat betekend dat het laatste vluchtje op de Archer er dan echt aan zat te komen. Maar dat verderop in dit bericht want eerst was het donderdag thanksgiving! Meerdere klasgenoten hadden het idee om te proberen een echte Amerikaanse kalkoen te maken zoals dat hoort op thanksgiving. Zo gezegd zo gedaan en na het beest 3,5 uur lang in de oven te hebben opgewarmd volgde er een heerlijk ouderwets gezellige avond. De kalkoen smaakte erg goed en de lange tafel met kaarsjes, stokbrood en aardappel salade deed al gauw het "december-gevoel" bij velen weer boven komen. De sneeuw en kou ontbreekt dan wel een beetje maar het was zeker gezellig. Tijdens dit diner met 11 klasgenoten onstond ook meteen het idee om het weekend dat voor de boeg stond op een mooie manier in te vullen.

Aangezien er een groot aantal mensen niet hoefden te vliegen zaterdag was het plan om de westkust eens een bezoekje te brengen snel gemaakt. Na de vlucht van vrijdagmorgen werden er 2 auto's gehuurd voor de 9 mensen die mee wilden, boodschappen gedaan, tassen gepakt en toen vertrokken richting Los Angeles. Na een lange rit van 6 uur over een mogelijk nog langere (en vooral heel rechte) weg kwamen we aan in Los Angeles. Daar hebben we de autos geparkeerd om over de walk of fame te kunnen lopen. Al snel zagen we de tegels met sterren (met daarin de namen van bekende artiesten). Heel bijzonder om er een keer rond te lopen maar de straat zelf viel wel een beetje tegen. Veel oude en lelijke gebouwen, veel half-afgebroken gebouwen en een hoop zwervers. Na een tijdje over alle sterren heen gelopen te zijn en al een aantal bekende namen tegen gekomen te zijn kwamen we uit bij de bekende handtekeningen en handafdrukken. Een aantal namen: George Clooney, Eddy Murphy en de drie hoofdrolspelers uit Harry Potter waren allemaal van de partij.

Na de meeste bekende sterren op de walk of fame te hebben gezien en de Virgin mega-store te hebben bezocht was het tijd om richting Beverly Hills te gaan. We hebben een aantal straten door Beverly Hills gereden en de meest grote huizen en auto's zien staan. Of er huizen van bekende sterren tussen zaten weten we nogsteeds niet maar het was wel duidelijk dat dit een duur wijkje was! Ook zijn er nog de nodige feesten gespot waar mensen in porshes, maserati's, ferrari's en rolls royce's naar toe gingen, de politie buiten stond te waken en genoeg bodyguards aanwezig waren om een klein dorp te beschermen. Na dit nachtelijke avontuur was het toch wel tijd om te gaan slapen en dus werd een goedkoop hotelletje dichtbij onze volgende bestemming uitgezocht. Namelijk: Six Flags Magic Mountain.
Six Flags MM is het grootste achtbanenpark van de westkust van Amerika en telt in totaal 11 achtbanen. Om 9 uur 's ochtends stonden we al voor een dicht hek samen met minstens 500 Amerikanen te wachten om als eerste bij de nieuwste en meest extreme achtbaan van het park te zijn. Kaartjes waren via internet besteld en dus konden we meteen doorlopen toen de hekken open gingen. Na een sprintje van een minuut of 5/6 samen met de voorste 400 Amerikanen en Mexicanen was de uitslag: 15 minuten wachttijd voor groep KLS. Dat is opzich een aardige prestatie als je weet dat er aan het einde van de dag een wachtrij van minstens 3 uur stond voor dezelfde atractie. Door deze wachttijd en alle andere mensen die achter ons nog in de rij stonden was de rest van het park eigenlijk best rustig en konden we dus na de "X2" vaak heel snel doorlopen naar een volgende achtbaan. Zo kwam het dan ook dat we elke achtbaan in het park minstens 1 maal gedaan hebben en daarnaast was er ook nog tijd over voor wat eten en drinken!

Om 6.30 's avonds zijn we uit het park vertrokken richting Santa Monica. Dat is de plaats waar waarschijnlijk de meest bekende pier ter wereld. Een groot (verlicht) reuzenrad, een achtbaan en een hoop andere kermis atracties zijn waarschijnlijk de meeste bekende kenmerken van de pier.

Op de pier hebben we een hapje gegeten en daarna hebben we weer een (goedkoop) hotelltje uitgezocht. Daarna zijn we de volgende morgen via de kust naar San Diego gereden om ook daar even een kijkje te nemen. Om te beginnen hebben we rondgelopen op een vliegdekschip en daar een paar mooie verhalen gehoord van ex-mariniers en vliegers. Ook waren er een aantal simulators en als aanstaande piloten konden we het natuurlijk niet laten om een rondje te vliegen in een straaljager. Na elkaar een tijdje uit de lucht proberen te schieten waren een paar landingen op een vliegdekschip ook onderdeel van het simulator-programma.
Verder hebben we nog rondgelopen door "Gaslamp District" en daarna een kijkje genomen bij de Oceaan. Aangezien ik mijn zwembroek bij me had en dit natuurlijk een uitzonderlijke kans was om op 29 November nog in de oceaan te zwemmen.... Affîn.. Zwembroek aan en koppie onder een paar 2 meter hoge golven meegepakt...Als enige van de groep, terwijl de rest met jassen en truien aan op het strand stond.
Koud maar voldaan konden we beginnen aan de 7 uur durende terugreis om vervolgens om 12 uur 's nachts weer in Mesa in bed te kruipen. Vervolgens stond ik vandaag 2x op het rooster. Zowel mijn laatste Archer-vlucht en mijn eerste Arrow vlucht stonden vandaag geplanned.
Met tranen in de ogen heb ik nog een mooie vlucht gemaakt op de (zoals mijn instructeur ze altijd noemt) "Might archer" en toen was het tijd om over te stappen naar zijn grote broer: "The trustworthy arrow". Dit vliegtuigje is niet veel groter (Sorry Opa) maar wel een stukje sneller en zwaarder. Dit vliegtuig kan zijn wielen wel naar binnen trekken en heeft een verstelbare propellor. Dat wil zeggen dat er 2 handels in het vliegtuig zitten om de snelheid mee te regelen. 1 handel regelt de snelheid waarmee de propellor rond draait en de andere handel regelt de hoeveelheid lucht die het blad per slag verplaatst. Ik zal het systeem nog een keer beter uitleggen als ik het zelf helemaal goed begrijp maar voorlopig is dit in ieder geval de basis.
Het vliegen in dit "nieuwe" type was weer heel erg wennen maar ook heel erg spannend. Het vliegtuig is wat zwaarder en is daardoor een stuk stabieler. Omdat het allemaal wat sneller gaat en een extra handel bedient moet worden is het wat harder werken maar ook wel heel erg leuk.
In de volgende 5 vluchten moet ik dit vliegtuig dus snel onder de knie krijgen en dan is het mijn beurt om vlucht 45 en 46 te vliegen. 45 is de één na laatste check van het VFR traject en is eigenlijk om te kijken of je klaar bent voor je 46. Vlucht 46 is een check die je vliegt met een Nederlandse KLS instructeur namens het IVW (Inspectie verkeer en waterstaat). Als je deze vlucht met succes afrond ben je klaar met het VRF gedeelte van de opleiding en krijg je in principe je "Private Pilot's License". Wij krijgen deze pas na het afronden van de opleiding omdat de school niet wil dat we naast het vliegen dat we voor de opleiding doen nog meer vliegen.
Maar in theorie mag je met dit brevet dus éénmotorige vliegtuigen huren en rondvliegen op zicht. (Het echte instrument vliegen komt na je 46, IFR (Instrument Flight Rules) is dan ook het volgende deel van het traject en het laatste deel in Amerika). Heel spannend allemaal maar voorlopig ook even hard werken. Deze week meer informatie over de "Thrustworthy arrow"