Afgelopen vrijdag was het tijd voor mijn 20e vlucht alweer, 't gaat toch best hard! S20 is weer een "normale" solo. Toch was het wel bijzonder omdat alles eindelijk eens precies ging zoals ik het wilde en dat betekende dus een heel erg rustig vluchtje. Ik bleef precies op de hoogte die ik wilde met de snelheid die ik wilde, en zo ging het eigenlijk de hele vlucht. Normaal moet ik altijd wel wat corrigeren en ben ik dus de hele tijd bezig met kleine correcties maar deze keer bleef het vliegtuig gewoon precies waar ik het wilde! Zo had ik dus lekker veel tijd over om naar buiten te kijken en te genieten, waarschijnlijk mijn beste en leukste vluchtje tot nu toe!
Zaterdag was er tijd om uit te rusten aangezien ik (weer) niet op het rooster stond en zoals ik al had aangegeven was er voor zondag het plan om met een gehuurd bootje naar een dichtbij liggend meer te gaan.
Zo gezegd zo gedaan en zondag morgen vertrokken we lekker vroeg met een 11 persoons wake-board boot (de 8 persoons die we gehuurd hadden was door de vorige huurder kapot gevaren en dus kregen we deze mee voor dezelfde prijs!) richting Sanguaro lake. Toen de boot in het water lag en iedereen aan boord was ging de muziek aan. Er zat namelijk een prima stereo instalatie in de boot. Daarna konden we omstebeurt proberen te wake-boarden.
Wake boarden: Voor iedereen die niet weet wat wake-boarden is. In principe komt het erop neer dat je met 2 voeten op een min of meer rechthoekig bord staat en je dan m.b.v. een kabel achter een boot laat trekken. Door de snelheid blijf je op het water en de boeggolf (wake) die de boot veroorzaakt kan je gebruiken om over te springen (of vallen).
Er waren een paar klasgenoten die het al vaker gedaan hadden dus die hebben eerst wat uitleg gegeven en laten zien hoe het moest. Daarna was het mijn beurt. Het moeilijkste voor een beginner is om uit het water getrokken te worden zodat je op je bord staat. Je begint in het water met je bord voor je uit richting de boot. Met 2 handen heb je het handvat aan de kabel vast en dan geeft de boot vol gas. Op dat moment is er even genoeg kracht om je uit het water te tillen en door de snelheid die je dan krijgt blijft je bord ook op het water. De truc is alleen om je bord 90 graden te draaien tijdens het opstaan. Aangezien je eerst met de onderkant van je bord richting de boot ligt veroorzaakt dat een hele boel wrijving waardoor je op kunt staan, maar als je dan eenmaal getrokken wordt moet je het bord in de lengte krijgen en plat op het water zodat er bijna geen wrijving meer is. De eerste 10 keer lukte dat me dus niet en viel ik steeds terug in het water. Daarna begon het een beetje te komen.
Eerst hebben nog wat andere klasgenoten het geprobeerd en ook dat ging met vallen en (soms) opstaan. Toen iedereen 1x geweest was besloten we om eerst nog wat ander speelgoed uit te proberen. Bij de huur van de boot hoorde namelijk ook een opblaas band/matras. Dat was een soort driehoekige matras waar je met z'n 3en op kon liggen. Die bond je met een touw achter de boot en dan was het de bedoeling om zo lang mogelijk te blijven liggen.
Degene die de boot echter bestuurde (Wij allemaal om en om) probeerde natuurlijk juist om dat zo moeilijk mogelijk te maken. Aangezien onze boot een topsnelheid had van meer dan 60 km/u was dat best te doen!
Nadat iedereen even op de matras had gelegen (of zich zo goed mogelijk had vastgehouden in bochten van 50 km/u terwijl de matras af en toe ruim een meter los kwam van het water) was het tijd om een tweede rondje wake-boarden te proberen. Dit keer ging het al een stuk beter en bleef ik eindelijk meer dan 2 seconden staan. Toen kwam het volgende obstakel: sturen..
Sturen bleek nog even iets te moeilijk en dus besloot ik na een paar keer vallen dat gewoon rechtdoor wakeboarden al een hele mooie ervaring was voor de eerste keer. Daarnaast zit een wakeboard ook heel strak om je voeten (misschien ook iets te maken met mijn schoenmaat?) en dus had ik, en in ieder geval mijn voetjes, wel even genoeg gewake-board voor die dag.
Het was in ieder geval een heerlijk dagje en we hebben er ook zo lang mogelijk van genoten. We zijn precies vanaf zonsopkomst tot zonsondergang op het meer geweest en iedereen heeft zich helemaal uit kunnen leven. Daarnaast was het super gezellig en heerlijk verfrissend in het water.
Pas de volgende dag merkte ik echt goed dat ik de hele dag bezig was geweest: Overal spierpijn, en een paar blauwe plekken. Dus toen vandaag bleek dat de wind buiten de limieten was viel me dat in ieder geval minder tegen dan anders. Morgen sta ik helaas weer niet op het rooster dus dat wordt nog maar een dagje uitrusten en dan hopelijk woensdag eindelijk weer eens vliegen!
De foto's en filmpjes worden nog verzameld, maar ik zal ze zo snel mogelijk in dit bericht erbij plaatsen!
dinsdag 28 oktober 2008
vrijdag 24 oktober 2008
S18 & D19
S18 was weer een simpele solo vlucht waar niet heel veel over te vertellen valt. Behalve dan dat ik niet heel tevreden was over mijn steep-turns.
Maar de vlucht daarna was des te bijzonder. D19 is de eerste navigatie vlucht. Voor deze vlucht moest ik van mijn instructeur Pinal als bestemming nemen. Dat vond ik helemaal niet erg want Pinal is zoals ik al eerder heb beschreven een soort kerkhof voor vliegtuigen. Je plant op een navigatie vlucht via makkelijk herkenbare "turning points" zoals kruisingen van wegen, een bocht in een kanaal of een stadje. Daarna markeer je de route op je kaart en reken je de afstanden, tijden, benodigde brandstof enz. uit. Hiervan doe je een deel de avond voor je vlucht, en het andere (grotere) deel pas als je de winden die die dag waaien hebt. Daarna is het een kwestie van de uitgerekende koersen zo precies mogelijk vliegen, en de tijd bijhouden om te kijken of dat klopt. Als dan blijkt dat de wind toch niet is als voorspeld moet je via bepaalde vuistregels corrigeren zodat je toch over je navigatiepunten vliegt. Al met al ben je erg druk met tijden opschrijven en koers houden, maar als je dan uiteindelijk toch over het punt vliegt dat je hebt uitgekozen geeft dat wel een goed gevoel!
Na ongeveer een half uur te hebben gevlogen was ik over mijn laatste navigatiepunt en dat betekende dat Pinal heel dichtbij moest zijn. Toen ik naar rechts keek zag ik het dan ook heel duidelijk liggen, een hele hoop grote vliegtuigen met een landingsbaantje erbij.
De nodige radio-oproepen werden gedaan en toen kon ik landen tussen de nodige 747's en zelfs boeing's Dreamlifter stond er. De Dreamlifter is een 747 maar dan nog extra uitgebouwd zodat ze er vliegtuigonderdelen mee kunnen vervoeren. Wat een immens apparaat.
[Klik voor betere kwaliteit]
Na even mijn ogen te hebben uitgekeken tijdens het taxien kon ik door met mijn navigatie terug naar Falcon field. Eerst nog een Touch & Go gemaakt op mijn alternate (dat is het vliegveld waar je naar uit zou wijken als er iets is waardoor je niet kan landen op je bestemming) en toen dus terug. Echter halverwege de vlucht gaf mijn instructeur me een "simulated faillure". Dat wil dus zeggen dat we net als of doen dat er iets kapot is en dan moet je als student precies weten wat je moet doen. Dat is om te oefenen mocht er ooit echt iets kapot gaan.
Na de benodigde checklist te hebben afgewerkt was de conclusie dat we moesten "diverten". Dat wil zeggen dat je niet verder gaat met navigeren maar zo snel mogelijk naar een dichtbijzijnd vliegveld gaat om daar te landen. Dat is een hele hoop werk in de cockpit omdat je dan terwijl je het vliegtuig blijft besturen (tenminste dat was wel de bedoeling) op je kaart moet tekenen, allerlei berekeningen moet doen en ook nog aan je crew moet vertellen wat je precies van plan bent. Zo gezegd zo gedaan en met de nodige moeite had ik berekend welke koers we moesten vliegen, hoe lang we erover zouden doen en hoe ver t nog was. Het vliegtuig was onderhand wel aardig geklommen omdat ik meer op mn kaart had zitten kijken dan naar buiten. Mijn instructeur kon er wel om lachen (Die vinden het volgens mij maar wat leuk om die studenten in de stress te zien schieten zodra ze weer eens een simulated faillure geven). Volgende keer dus meer naar buiten kijken maargoed voor een eerste navigatievlucht was het niet zo erg.
Het was echter wel een goed gevoel toen ik na precies de 20 minuten die ik had berekend recht over het vliegveld vloog dat ik had uitgezocht. Daar een Touch&Go gemaakt en toen regelrecht naar Falcon Field.
Al met al is het navigeren weer heel anders vliegen dan wat we hiervoor hebben gedaan, maar ook erg leuk. Nu komen er weer 2 solo vluchten aan, dan nog 1 dual, weer een solo en dan mijn 2e check.
Wat de steep-turns die niet zo lekker gingen betreft: Ik heb tegen mijn instructeur verteld dat ik niet tevreden was over mijn steep turns en wat er niet goed ging volgens mij. Ik won of verloor namelijk altijd hoogte tijdens mijn steep turns. Nou heb je een marge van 100 voet en daar bleef ik wel net binnen maar het was toch niet zoals ik het wilde. Mr. Wilson klopte me even vriendelijk op de schouder en zei: "Sounds like your chasing the Vertical speed indicator". Dat is een instrument waarop je ziet hoeveel voet per minuut je stijgt/daalt. Dus aan het einde van de navigatie vlucht heeft hij nog wat tijd vrij gemaakt om dat even met me te oefenen. Vlak voor ik de bocht inrolde zette hij een papiertje voor de VSI en zo maakte ik 3 steep turns achter elkaar binnen de 50 voet. Wat een instructeur.... Dat is dus ook weer opgelost!
Naast het vliegen gebeurt er de laatste tijd niet heel veel anders dan zwembadderen en muziek luisteren op mijn bed maar voor aankomend weekend zijn er weer plannen. We gaan waarschijnlijk met zijn achten een wake-board boot huren (dat kan hier allemaal zonder vaarbewijs o.i.d) en wakeboarden op een dichtbij liggend meer. Ik heb er zin in!
En bedankt voor alle reacties! Keep 'm comming!
Maar de vlucht daarna was des te bijzonder. D19 is de eerste navigatie vlucht. Voor deze vlucht moest ik van mijn instructeur Pinal als bestemming nemen. Dat vond ik helemaal niet erg want Pinal is zoals ik al eerder heb beschreven een soort kerkhof voor vliegtuigen. Je plant op een navigatie vlucht via makkelijk herkenbare "turning points" zoals kruisingen van wegen, een bocht in een kanaal of een stadje. Daarna markeer je de route op je kaart en reken je de afstanden, tijden, benodigde brandstof enz. uit. Hiervan doe je een deel de avond voor je vlucht, en het andere (grotere) deel pas als je de winden die die dag waaien hebt. Daarna is het een kwestie van de uitgerekende koersen zo precies mogelijk vliegen, en de tijd bijhouden om te kijken of dat klopt. Als dan blijkt dat de wind toch niet is als voorspeld moet je via bepaalde vuistregels corrigeren zodat je toch over je navigatiepunten vliegt. Al met al ben je erg druk met tijden opschrijven en koers houden, maar als je dan uiteindelijk toch over het punt vliegt dat je hebt uitgekozen geeft dat wel een goed gevoel!
Na ongeveer een half uur te hebben gevlogen was ik over mijn laatste navigatiepunt en dat betekende dat Pinal heel dichtbij moest zijn. Toen ik naar rechts keek zag ik het dan ook heel duidelijk liggen, een hele hoop grote vliegtuigen met een landingsbaantje erbij.
De nodige radio-oproepen werden gedaan en toen kon ik landen tussen de nodige 747's en zelfs boeing's Dreamlifter stond er. De Dreamlifter is een 747 maar dan nog extra uitgebouwd zodat ze er vliegtuigonderdelen mee kunnen vervoeren. Wat een immens apparaat.
[Klik voor betere kwaliteit]
Na even mijn ogen te hebben uitgekeken tijdens het taxien kon ik door met mijn navigatie terug naar Falcon field. Eerst nog een Touch & Go gemaakt op mijn alternate (dat is het vliegveld waar je naar uit zou wijken als er iets is waardoor je niet kan landen op je bestemming) en toen dus terug. Echter halverwege de vlucht gaf mijn instructeur me een "simulated faillure". Dat wil dus zeggen dat we net als of doen dat er iets kapot is en dan moet je als student precies weten wat je moet doen. Dat is om te oefenen mocht er ooit echt iets kapot gaan.
Na de benodigde checklist te hebben afgewerkt was de conclusie dat we moesten "diverten". Dat wil zeggen dat je niet verder gaat met navigeren maar zo snel mogelijk naar een dichtbijzijnd vliegveld gaat om daar te landen. Dat is een hele hoop werk in de cockpit omdat je dan terwijl je het vliegtuig blijft besturen (tenminste dat was wel de bedoeling) op je kaart moet tekenen, allerlei berekeningen moet doen en ook nog aan je crew moet vertellen wat je precies van plan bent. Zo gezegd zo gedaan en met de nodige moeite had ik berekend welke koers we moesten vliegen, hoe lang we erover zouden doen en hoe ver t nog was. Het vliegtuig was onderhand wel aardig geklommen omdat ik meer op mn kaart had zitten kijken dan naar buiten. Mijn instructeur kon er wel om lachen (Die vinden het volgens mij maar wat leuk om die studenten in de stress te zien schieten zodra ze weer eens een simulated faillure geven). Volgende keer dus meer naar buiten kijken maargoed voor een eerste navigatievlucht was het niet zo erg.
Het was echter wel een goed gevoel toen ik na precies de 20 minuten die ik had berekend recht over het vliegveld vloog dat ik had uitgezocht. Daar een Touch&Go gemaakt en toen regelrecht naar Falcon Field.
Al met al is het navigeren weer heel anders vliegen dan wat we hiervoor hebben gedaan, maar ook erg leuk. Nu komen er weer 2 solo vluchten aan, dan nog 1 dual, weer een solo en dan mijn 2e check.
Wat de steep-turns die niet zo lekker gingen betreft: Ik heb tegen mijn instructeur verteld dat ik niet tevreden was over mijn steep turns en wat er niet goed ging volgens mij. Ik won of verloor namelijk altijd hoogte tijdens mijn steep turns. Nou heb je een marge van 100 voet en daar bleef ik wel net binnen maar het was toch niet zoals ik het wilde. Mr. Wilson klopte me even vriendelijk op de schouder en zei: "Sounds like your chasing the Vertical speed indicator". Dat is een instrument waarop je ziet hoeveel voet per minuut je stijgt/daalt. Dus aan het einde van de navigatie vlucht heeft hij nog wat tijd vrij gemaakt om dat even met me te oefenen. Vlak voor ik de bocht inrolde zette hij een papiertje voor de VSI en zo maakte ik 3 steep turns achter elkaar binnen de 50 voet. Wat een instructeur.... Dat is dus ook weer opgelost!
Naast het vliegen gebeurt er de laatste tijd niet heel veel anders dan zwembadderen en muziek luisteren op mijn bed maar voor aankomend weekend zijn er weer plannen. We gaan waarschijnlijk met zijn achten een wake-board boot huren (dat kan hier allemaal zonder vaarbewijs o.i.d) en wakeboarden op een dichtbij liggend meer. Ik heb er zin in!
En bedankt voor alle reacties! Keep 'm comming!
maandag 20 oktober 2008
S16&17
Zaterdag stond ik op het rooster voor 2 solo's na elkaar, dat is altijd leuk want dan kun je naar een ander vliegveld om daar tussen de 2 vluchten even te stoppen en dan met de volgende vlucht weer terug naar Falcon Field. Ik stond ook nog eens tegelijk met een klasgenoot voor dezelfde vluchten dus dat beloofde een mooi dagje te gaan worden.
Tegelijk met Kasper was ik mijn vliegtuig aan het preflighten, vervolgens stonden we naast elkaar bij de run-up area en vervolgens ook achter elkaar take-off gegaan. Na twee circuitjes zijn we dan ook achter elkaar aan richting het zuid-oosten gevlogen, waar je positie meldingen moet doen om andere vliegtuigen op de hoogte te houden. Daar hoorden we elkaar dus constant over de radio en na de nodige manouevres werd het tijd om richting Gateway te gaan voor een full-stop. Zo gezegd zo gedaan en nadat ik mijn laatste positie-call had gemaakt: "South-East traffic, archer 4140W is overhead reinassance for Gateway 4000, last call" antwoorde Kasper met: "Archer 4145D is overhead the cement factory 4500, will follow you to gateway, last call". Daarna kregen we van de toren ook nog eens allebei een andere baan, waardoor we precies naast elkaar de daling inzetten naar de baan. Gewoonweg super!
Daarna dus geland, en naar het platform getaxiëd. Onderweg moest ik even stoppen voordat ik een baan over mocht omdat daar "landing traffic"was. Ik zag echter 2 vliegtuigen aankomen vlakbij elkaar en was al benieuwd wat daar ging gebeuren. Vlak boven de baan gingen de vliegtuigen weer horizontaal vliegen, naast elkaar. Toen verscheen er een rookpluim achter beide vliegtuigen en op het moment dat ze recht voor mij langs vlogen trok 1 van de stuntvliegtuigen ineens recht omhoog. Heel vet om te zien, uit het niets ineens een kleine "airshow". Daarna mocht ik de baan over en naar een platform taxiën voor bezoekers waar Kasper al had geparkeerd. Nadat ik de motor had uitgezet kwam er een mannetje naar me toe gelopen dat vroeg of ik iets nodig had. "Fuel to the tabs please" en ondertussen werden er blokken voor mijn wielen gezet. Daarna konden we uitstappen, tank-pasjes afgeven bij de balie en toen even wat drinken in het vliegtuigcafe.
[ Even trots poseren bij "onze" archers]
Daarna was het weer het gebruikelijke verhaal van opstijgen en terugvliegen naar Falcon Field maar al met al was het een fantastisch dagje!
Nu moet ik nog 1 solo voordat ik mijn eerste navigatie vlucht ga maken met instructeur. Het plannen van een navigatie vlucht duurt een stuk langer. Zo moet je eerst op je kaart de hele route uittekenen, alle afstanden en koersen uitrekenen en een navigatie-log invullen. Dan moet je de volgende dag ook vlak voor je vlucht uitrekenen hoeveel invloed de wind heeft op elke koers die je gaat vliegen. Daarna alle tijden uitrekenen die je over elk "leg"gaat doen en de brandstof die nodig is bijhouden.
Al met al ben je de dag voor de vlucht ongeveer anderhalf uur bezig en op de dag voor je vlucht ook nog eens drie uur. Hopelijk wordt ik er door veel oefenen sneller in!
Mijn eerste vlucht heb ik in ieder geval geplanned naar Pinal, dat is een vliegveld waar veel oude vliegtuigen gestalt worden om later in onderdelen doorverkocht te worden. Ze staan hier omdat de luchtvochtigheid heel laag is en ze dus minder snel roesten. Ik heb er erg veel zin in om daar in mijn kleine vliegtuigje tussendoor te taxiën!
Tegelijk met Kasper was ik mijn vliegtuig aan het preflighten, vervolgens stonden we naast elkaar bij de run-up area en vervolgens ook achter elkaar take-off gegaan. Na twee circuitjes zijn we dan ook achter elkaar aan richting het zuid-oosten gevlogen, waar je positie meldingen moet doen om andere vliegtuigen op de hoogte te houden. Daar hoorden we elkaar dus constant over de radio en na de nodige manouevres werd het tijd om richting Gateway te gaan voor een full-stop. Zo gezegd zo gedaan en nadat ik mijn laatste positie-call had gemaakt: "South-East traffic, archer 4140W is overhead reinassance for Gateway 4000, last call" antwoorde Kasper met: "Archer 4145D is overhead the cement factory 4500, will follow you to gateway, last call". Daarna kregen we van de toren ook nog eens allebei een andere baan, waardoor we precies naast elkaar de daling inzetten naar de baan. Gewoonweg super!
Daarna dus geland, en naar het platform getaxiëd. Onderweg moest ik even stoppen voordat ik een baan over mocht omdat daar "landing traffic"was. Ik zag echter 2 vliegtuigen aankomen vlakbij elkaar en was al benieuwd wat daar ging gebeuren. Vlak boven de baan gingen de vliegtuigen weer horizontaal vliegen, naast elkaar. Toen verscheen er een rookpluim achter beide vliegtuigen en op het moment dat ze recht voor mij langs vlogen trok 1 van de stuntvliegtuigen ineens recht omhoog. Heel vet om te zien, uit het niets ineens een kleine "airshow". Daarna mocht ik de baan over en naar een platform taxiën voor bezoekers waar Kasper al had geparkeerd. Nadat ik de motor had uitgezet kwam er een mannetje naar me toe gelopen dat vroeg of ik iets nodig had. "Fuel to the tabs please" en ondertussen werden er blokken voor mijn wielen gezet. Daarna konden we uitstappen, tank-pasjes afgeven bij de balie en toen even wat drinken in het vliegtuigcafe.
[ Even trots poseren bij "onze" archers]
Daarna was het weer het gebruikelijke verhaal van opstijgen en terugvliegen naar Falcon Field maar al met al was het een fantastisch dagje!
Nu moet ik nog 1 solo voordat ik mijn eerste navigatie vlucht ga maken met instructeur. Het plannen van een navigatie vlucht duurt een stuk langer. Zo moet je eerst op je kaart de hele route uittekenen, alle afstanden en koersen uitrekenen en een navigatie-log invullen. Dan moet je de volgende dag ook vlak voor je vlucht uitrekenen hoeveel invloed de wind heeft op elke koers die je gaat vliegen. Daarna alle tijden uitrekenen die je over elk "leg"gaat doen en de brandstof die nodig is bijhouden.
Al met al ben je de dag voor de vlucht ongeveer anderhalf uur bezig en op de dag voor je vlucht ook nog eens drie uur. Hopelijk wordt ik er door veel oefenen sneller in!
Mijn eerste vlucht heb ik in ieder geval geplanned naar Pinal, dat is een vliegveld waar veel oude vliegtuigen gestalt worden om later in onderdelen doorverkocht te worden. Ze staan hier omdat de luchtvochtigheid heel laag is en ze dus minder snel roesten. Ik heb er erg veel zin in om daar in mijn kleine vliegtuigje tussendoor te taxiën!
zaterdag 18 oktober 2008
S14, D15
Vanwege het weer, maar ook vanwege een gebrek aan ruimte op het rooster, had ik alweer een tijdje niet gevlogen. Maar afgelopen woensdag was het dan eindelijk weer zo ver. Het was tijd voor mijn eerst "echte" solo. S14 is de eerste solo waarbij je het circuit verlaat. Dat is wel even wat anders dan de drie rondjes die mijn eerste solo waren. Tijdens deze solo heb ik eerst nog 1 rondje gevlogen op Falcon Field en daarna ben ik vertrokken naar de South-East practice area. Daar heb ik zonder instructeur naast me en dit keer dus ook zonder instructeur die via de radio nog in kon grijpen, zelfstandig een hoop manouevres geoefend. Het was aardig turbulent dus best lastig maar ook heel erg bijzonder om daar zelf rond te vliegen. In de south-east practice area heb ik bijna een vogel aangevlogen, maar deze was uiteindelijk slim genoeg om ongeveer een meter onder mijn vleugel door te vliegen.
Toen ik alle manouevres gedaan had die voor deze vlucht op de planning stonden ben ik richting een ander vliegveld gevlogen dat net iets onder Falcon Field ligt. Gateway is een iets groter vliegveld met drie banen, waar ook regelmatig grotere vliegtuigen komen. Dat maakt het extra leuk om daar heen te vliegen. Tevens zijn de banen bijna 2x zo lang als op Falcon Field en dat betekend dat je daar solo Touch&Go's mag maken. (Op Falcon Field zijn de banen te kort om dat alleen te mogen doen) Na de nodige touch&go's werd het toch weer tijd om terug te keren richting de thuisbasis. Op de terugweg kwam er nog een indïer recht op me af vliegen... Dat is hier redelijk normaal en ik keek zelfs niet op toen de indiër geen cm aan de kant ging want ook dat is normaal. Ik ben toch maar iets uitgeweken en toen met veilige afstand verder gevlogen.
Na de landing weer uitstappen en zonder nog iets te hoeven bespreken met een instructeur weer naar huis. Het begint erop te lijken!
Vandaag moest ik weer vliegen samen met mijn instructeur; D15. Dat vluchtje was er weer 1 met wat manouvres en een transitie (Door het luchtruim van een vliegveld heen vliegen). Dat ging allemaal prima en op de terugweg heb ik op hetzelfde vliegveld nog een paar Touch&Go's gemaakt. Daarmee heb ik voor een tweede vliegveld mijn "endorsement" binnen.
Endorsements zijn niets meer dan een sticker van je instructeur waarop staat dat je tijdens solo vluchten bepaalde dingen mag doen. Ik heb nu voor 2 vliegvelden een endorsment (Gateway en Chandler) en dat wil dus zeggen dat ik tijdens solo vluchten naar die twee vliegvelden toe mag om daar te oefenen (bijvoorbeeld vanwege de langere banen, of om eens met een andere verkeersleiding in contact te komen. De één is sneller dan de ander!)
Nu ik D15 gehad heb mag ik de komende drie vluchten solo om dan, hopelijk maandag, D19 te vliegen. D19 is de eerste navigatie vlucht dus dat is weer nieuw en spannend. Ik heb er zin in!
Toen ik alle manouevres gedaan had die voor deze vlucht op de planning stonden ben ik richting een ander vliegveld gevlogen dat net iets onder Falcon Field ligt. Gateway is een iets groter vliegveld met drie banen, waar ook regelmatig grotere vliegtuigen komen. Dat maakt het extra leuk om daar heen te vliegen. Tevens zijn de banen bijna 2x zo lang als op Falcon Field en dat betekend dat je daar solo Touch&Go's mag maken. (Op Falcon Field zijn de banen te kort om dat alleen te mogen doen) Na de nodige touch&go's werd het toch weer tijd om terug te keren richting de thuisbasis. Op de terugweg kwam er nog een indïer recht op me af vliegen... Dat is hier redelijk normaal en ik keek zelfs niet op toen de indiër geen cm aan de kant ging want ook dat is normaal. Ik ben toch maar iets uitgeweken en toen met veilige afstand verder gevlogen.
Na de landing weer uitstappen en zonder nog iets te hoeven bespreken met een instructeur weer naar huis. Het begint erop te lijken!
Vandaag moest ik weer vliegen samen met mijn instructeur; D15. Dat vluchtje was er weer 1 met wat manouvres en een transitie (Door het luchtruim van een vliegveld heen vliegen). Dat ging allemaal prima en op de terugweg heb ik op hetzelfde vliegveld nog een paar Touch&Go's gemaakt. Daarmee heb ik voor een tweede vliegveld mijn "endorsement" binnen.
Endorsements zijn niets meer dan een sticker van je instructeur waarop staat dat je tijdens solo vluchten bepaalde dingen mag doen. Ik heb nu voor 2 vliegvelden een endorsment (Gateway en Chandler) en dat wil dus zeggen dat ik tijdens solo vluchten naar die twee vliegvelden toe mag om daar te oefenen (bijvoorbeeld vanwege de langere banen, of om eens met een andere verkeersleiding in contact te komen. De één is sneller dan de ander!)
Nu ik D15 gehad heb mag ik de komende drie vluchten solo om dan, hopelijk maandag, D19 te vliegen. D19 is de eerste navigatie vlucht dus dat is weer nieuw en spannend. Ik heb er zin in!
maandag 13 oktober 2008
Las Vegas & Hoover Dam
Met de winden die er afgelopen weekend stonden kon er helaas niet gevlogen worden. Dat betekende echter wel dat we dus een paar dagen vrij hadden. Dat bracht een paar klasgenoten en mij op het idee om maar eens een kijkje te nemen wat verder buiten Phoenix. Al snel was de keuze gemaakt: Las Vegas! Zaterdag morgen eerst nog even naar school om zeker te weten dat het vliegen niet door ging en toen zijn we de auto's in gesprongen voor een zes uur durend ritje naar Las Vegas.
Onderweg zijn we nog gestopt bij de "Hoover Dam". Dat was al aardig indrukwekkend! Van een afstandje lijkt de dam niet zo groot, maar als je er eenmaal bovenop staat is het toch een flinke afgrond.
Na deze korte stop zijn we door gereden richting Vegas. Het was heel bijzonder om Vegas ineens in de verte te zien verschijnen. Je rijdt tussen een paar bergen door en dan ineens zie je de grote toren van "The Stratosphere" en ook duidelijk herkenbaar was de piramide van het Luxor hotel. Toen we eenmaal van de interstate af waren zagen we al snel een bordje met: Las Vegas Boulevard. Dat is dus de bekende "Strip". We hadden via internet ons hotel geboekt. Op de site waar we geboekt hebben betaal je eerst en dan krijg je te horen in welk hotel je slaapt. Dat scheelt een hoop geld en we waren dan ook aangenaam verrast toen er: "Planet Holywood" op het scherm verscheen. Na "The strip" een tijdje gevolgd te hebben en de nodige wedding chappels gezien te hebben begonnen de bekende namen zichtbaar te worden. (Nog wel noemenswaardig was de "Say 'I do' wedding drive-thru".... Amerikanen....) Als eerste kwamen we langs het hoogste gebouw van Las Vegas, namelijk de toren van het Stratosphere. Op deze toren die ongeveer 320 meter boven de grond uitsteekt zijn drie attracties gebouwd. Een soort "space shot" waarin je nog eens 30 meter omhoog geschoten wordt. Dan ook nog een soort draaimolen die aan een arm over het randje van de toren schuift en dan pas begint met draaien. Vervolgens draai je met 40 miles/hour en onder een hoek van 70 graden met je gezicht naar beneden rondjes boven Las Vegas. Ook is er nog een soort wip, waarop een karretje is bevestigd. Je begint boven het gebouw, waarna de wip naar voren klapt en het karretje richting het randje van het gebouw versnelt. Net over het randje en het einde van de wip word je weer geremd. De laatste 2 attracties hebben we maar even uitgeprobeerd. (De fotos staan nog niet op picasa, komen zo snel mogelijk) Verder hebben we de avond dat we aankwamen natuurlijk zo veel mogelijk bekende casino's bekeken. Onder de 21 jaar mag je in Las Vegas niet eens stilstaan in een casino, laat staan gokken. Het was in ieder geval een hele bijzondere ervaring om daar eens echt rond te lopen. Hoe veel geld er omgaat in die stad is echt ongelovelijk. Alles is echt heel erg overdreven. Ik denk dat in dit geval foto's weer eens meer zeggen dan woorden dus vandaar voorlopig mijn foto's: (De foto's van mijn klasgenoten volgen z.s.m)
www.picasaweb.google.nl/Jasperkls/LasVegas
Onderweg zijn we nog gestopt bij de "Hoover Dam". Dat was al aardig indrukwekkend! Van een afstandje lijkt de dam niet zo groot, maar als je er eenmaal bovenop staat is het toch een flinke afgrond.
Na deze korte stop zijn we door gereden richting Vegas. Het was heel bijzonder om Vegas ineens in de verte te zien verschijnen. Je rijdt tussen een paar bergen door en dan ineens zie je de grote toren van "The Stratosphere" en ook duidelijk herkenbaar was de piramide van het Luxor hotel. Toen we eenmaal van de interstate af waren zagen we al snel een bordje met: Las Vegas Boulevard. Dat is dus de bekende "Strip". We hadden via internet ons hotel geboekt. Op de site waar we geboekt hebben betaal je eerst en dan krijg je te horen in welk hotel je slaapt. Dat scheelt een hoop geld en we waren dan ook aangenaam verrast toen er: "Planet Holywood" op het scherm verscheen. Na "The strip" een tijdje gevolgd te hebben en de nodige wedding chappels gezien te hebben begonnen de bekende namen zichtbaar te worden. (Nog wel noemenswaardig was de "Say 'I do' wedding drive-thru".... Amerikanen....) Als eerste kwamen we langs het hoogste gebouw van Las Vegas, namelijk de toren van het Stratosphere. Op deze toren die ongeveer 320 meter boven de grond uitsteekt zijn drie attracties gebouwd. Een soort "space shot" waarin je nog eens 30 meter omhoog geschoten wordt. Dan ook nog een soort draaimolen die aan een arm over het randje van de toren schuift en dan pas begint met draaien. Vervolgens draai je met 40 miles/hour en onder een hoek van 70 graden met je gezicht naar beneden rondjes boven Las Vegas. Ook is er nog een soort wip, waarop een karretje is bevestigd. Je begint boven het gebouw, waarna de wip naar voren klapt en het karretje richting het randje van het gebouw versnelt. Net over het randje en het einde van de wip word je weer geremd. De laatste 2 attracties hebben we maar even uitgeprobeerd. (De fotos staan nog niet op picasa, komen zo snel mogelijk) Verder hebben we de avond dat we aankwamen natuurlijk zo veel mogelijk bekende casino's bekeken. Onder de 21 jaar mag je in Las Vegas niet eens stilstaan in een casino, laat staan gokken. Het was in ieder geval een hele bijzondere ervaring om daar eens echt rond te lopen. Hoe veel geld er omgaat in die stad is echt ongelovelijk. Alles is echt heel erg overdreven. Ik denk dat in dit geval foto's weer eens meer zeggen dan woorden dus vandaar voorlopig mijn foto's: (De foto's van mijn klasgenoten volgen z.s.m)
www.picasaweb.google.nl/Jasperkls/LasVegas
woensdag 8 oktober 2008
Solo!
Vandaag was het dan eindelijk zo ver, de mooiste dag van mijn Amerika-periode tot nu toe. Om 6.30 vertrok ik om nog één keer aan mijn instructeur te bewijzen dat ik er klaar voor was en om voor mezelf zeker te zijn dat ik geen off-day had. Na 4 mooie landingen was de instructeur overtuigd en mocht ik terug-taxiën naar de ramp. Daar stapte de instructeur uit om mij alleen achter te laten in een Piper-Archer.
[De instructeur stapt uit!]
Na de crewbriefing zoals gewoonlijk te hebben afgesloten met de vraag "Any questions?" en die vervolgens ook zelf beantwoord te hebben met "No questions" (Toch wel raar om zo tegen jezelf te praten maar dan ben je tenminste zeker dat je niks vergeet) kon ik beginnen met de checklists. Motor starten en toen taxiën. Alleen.
[Motor starten]
Het was een heel bijzonder gevoel om zo alleen naar de baan te taxiën. Niet eng, wel heel spannend. Eenmaal voor de baan mocht ik dan eindelijk oproepen met de woorden: "Archer 965WG is holding short runway 4 right, for full stop taxi-back, Student pilot's first solo". Daarna was het dan echt tijd om voor het eerst helemaal alleen het luchtruim onveilig te maken. Nadat ik uitgeklommen was naar de hoogte van het circuit en daar rustig al mijn checklists had afgewerkt begon het pas echt door te dringen. De stoel naast me was leeg en ik had helemaal alleen de controle over een vliegtuig.
[Eerste keer alleen opgestegen]
Een hele brede glimlach verscheen op mijn gezicht en vanaf toen was het alleen nog maar genieten. Ik maakte een heerlijk zachte eerste landing en dat gaf me helemaal een zeker gevoel. Na dat eerste circuitje heb ik er nog twee gedaan en toen kon ik alweer terug naar de ramp waar een hoop klasgenoten klaarstonden om mij te feliciteren en de solo-traditie te volbrengen.
Toen de motor uit was kwam mijn instructeur op me af met de woorden: "That looked very nice, well done" Daarna kwam er een groot zakmes tevoorschijn om het eerste deel van de traditie te voltooien. Het af- knippen/snijden van de stropdas.
[Daar gaat mijn stropdas]
Daarna is het de traditie om de grond niet te raken tot je met uniform en al in het zwembad bent gegooid. Zo gezegd zo gedaan. 4 klasgenoten tilde me vanaf de vleugel naar de achterbak van een auto (je mag ook al niet gewoon in een auto gaan zitten) om vervolgens naar het zwembad gereden te worden. Daar werd ik weer uit de achterbak getild naar het zwembad. Bovenhands werd ik met uniform en al in het zwembad gegooid. Nog even een klein bommetje in het bubbelbad en daarmee is mijn solo in principe afgesloten.
[Uit de kofferbak]
[In het bubbelbad]
Er zijn een hoop mooie foto's gemaakt (zoals hier boven al te zien is) maar voor alle fotos kun je hier terrecht: www.picasaweb.google.nl/jasperkls/solo
[De instructeur stapt uit!]
Na de crewbriefing zoals gewoonlijk te hebben afgesloten met de vraag "Any questions?" en die vervolgens ook zelf beantwoord te hebben met "No questions" (Toch wel raar om zo tegen jezelf te praten maar dan ben je tenminste zeker dat je niks vergeet) kon ik beginnen met de checklists. Motor starten en toen taxiën. Alleen.
[Motor starten]
Het was een heel bijzonder gevoel om zo alleen naar de baan te taxiën. Niet eng, wel heel spannend. Eenmaal voor de baan mocht ik dan eindelijk oproepen met de woorden: "Archer 965WG is holding short runway 4 right, for full stop taxi-back, Student pilot's first solo". Daarna was het dan echt tijd om voor het eerst helemaal alleen het luchtruim onveilig te maken. Nadat ik uitgeklommen was naar de hoogte van het circuit en daar rustig al mijn checklists had afgewerkt begon het pas echt door te dringen. De stoel naast me was leeg en ik had helemaal alleen de controle over een vliegtuig.
[Eerste keer alleen opgestegen]
Een hele brede glimlach verscheen op mijn gezicht en vanaf toen was het alleen nog maar genieten. Ik maakte een heerlijk zachte eerste landing en dat gaf me helemaal een zeker gevoel. Na dat eerste circuitje heb ik er nog twee gedaan en toen kon ik alweer terug naar de ramp waar een hoop klasgenoten klaarstonden om mij te feliciteren en de solo-traditie te volbrengen.
Toen de motor uit was kwam mijn instructeur op me af met de woorden: "That looked very nice, well done" Daarna kwam er een groot zakmes tevoorschijn om het eerste deel van de traditie te voltooien. Het af- knippen/snijden van de stropdas.
[Daar gaat mijn stropdas]
Daarna is het de traditie om de grond niet te raken tot je met uniform en al in het zwembad bent gegooid. Zo gezegd zo gedaan. 4 klasgenoten tilde me vanaf de vleugel naar de achterbak van een auto (je mag ook al niet gewoon in een auto gaan zitten) om vervolgens naar het zwembad gereden te worden. Daar werd ik weer uit de achterbak getild naar het zwembad. Bovenhands werd ik met uniform en al in het zwembad gegooid. Nog even een klein bommetje in het bubbelbad en daarmee is mijn solo in principe afgesloten.
[Uit de kofferbak]
[In het bubbelbad]
Er zijn een hoop mooie foto's gemaakt (zoals hier boven al te zien is) maar voor alle fotos kun je hier terrecht: www.picasaweb.google.nl/jasperkls/solo
D11? CHECK!
Vandaag mocht ik de rest van het bewijs leveren dat ik er klaar voor ben om solo te gaan. Nadat ik eerst naar de solo van Roy heb gekeken en even heb gepraat met mijn instructeur van vandaag. Ik had al wat verhalen over deze instructeur gehoord variërend tussen: "Streng doch rechtvaardig" en "heel erg relaxed". Zo ging ik met een heel goed gevoel mijn check in en dat gevoel bleek achteraf ook terrecht. Ik heb mijn check gehaald en dat betekent morgenochtend om 6.30 lokale tijd eerst 3 rondjes vliegen met instructeur, waarna hij zal uitstappen en ik voor het eerst helemaal zelf 3 circuitjes zal vliegen. Daarna volgt er een mooie traditie die ik na de vlucht in tekst en foto's zal uitleggen. om 3.30 lokale tijd in Nederland zal ik ongeveer vertrekken. Mochten jullie me willen horen oproepen op de radio dan kan dat via http://www.squawkvfr.net/getAudio.asp?locationTitle=Falcon%20Field%20Airport&locationImg=ffz.jpg&audioURL=http://ms.squawkvfr.net/ffz
Ik zal vliegen op de N965WG (Waarschijnlijk afgekort tot Archer 5 Whisky Golf).
Morgen meer!
Ik zal vliegen op de N965WG (Waarschijnlijk afgekort tot Archer 5 Whisky Golf).
Morgen meer!
dinsdag 7 oktober 2008
D11
Vandaag was dan de grote dag, mijn eerste check. Helaas stond ik voor 1 uur 's middags op het rooster en dat betekend een hoop turbulentie. Toch gewoon begonnen aan mijn check en na een korte mondelinge overhoring kon ik beginnen met vliegen. Vertrekken naar het noorden en daar een Practice Forced Landing. Dat wil zeggen dat de instructeur je gas ineens dicht trekt en dan moet je een veldje zoeken waar je hem neer zou zetten als de motor echt was uitgevallen. Dat was best lastig want in de North-east practice area zijn maar weinig geschikte veldjes. Dus toen maar tot een meter of 20 boven een drooggevallen riviertje gedaald. Daar kreeg ik mijn gas weer terug en kon ik weer klimmen naar een veilige hoogte. Toen weer terug naar het vliegveld voor mijn circuitjes en landingen. De eerste twee keer was ik niet tevreden met de manier waarop ik op de baan af kwam en dus ging ik Go-around. Dat heeft ook te maken met de turbulentie die onstond door een hele grote (zwarte) parkeerplaats vlak voor de baan. Als die opwarmt heb je voor de baan ineens een opwaartse luchstroom en kom je dus veel hoger voor de baan. Na de tweede keer wilde de instructeur eens laten zien hoe het dan wel moest. Maar halverwege zijn circuitje en zeker nadat hij zelf ook Go-around moest gaf hij toe dat t weer niet echt mee zat. Hij stelde voor om de check af te breken en een andere keer verder te gaan. Zo gezegd zo gedaan en nu moet ik morgen dus de rest van mijn check vliegen.
De instructeur heeft me voor alle andere onderdelen die we wel hebben kunnen doen in ieder geval al laten slagen dus als ik morgen de rest nog goed doe kan ik woensdag dan eindelijk solo!
De instructeur heeft me voor alle andere onderdelen die we wel hebben kunnen doen in ieder geval al laten slagen dus als ik morgen de rest nog goed doe kan ik woensdag dan eindelijk solo!
woensdag 1 oktober 2008
D8,9 & 10 en Dx
De dagen gaan hier snel voorbij, en de vluchtjes ook. D8, D9 en D10 zitten er alweer op. Vliegen is iets wat je aan de ene kant heel snel leert maar het blijft altijd heel erg concentreren. Zoals iedereen op de opleiding kan vertellen heb je af en toe je dag en af en toe ook absoluut niet. Het ene moment lijk je alles aan te kunnen en alle problemen een stapje voor te zijn. Het volgende moment loop je overal achteraan te hikken en kost alles veel meer moeite. D8 was een vluchtje uit de eerste categorie. D9 en vooral D10 echter niet. Omdat D10 de laatste vlucht voor mijn eerste check is moet je daar laten zien dat je er klaar voor bent. Volgens mijn instructeur kan ik het wel, maar het kwam er niet uit en dat ben ik ook volledig met hem eens.
Dat betekent dus mijn eerste Dx. Een Dx is een extra beurtje dat in principe niet in de syllabus staat. Dat is niks bijzonders, er is bijna nog geen student terug gekomen uit Amerika zonder minstens 1 Dx te hebben gevlogen. Daarnaast is D10 ook meestal de vlucht waar de Dx-en vallen. Dat komt omdat je na D11 (check) je eerste solo gaat vliegen en dat moet natuurlijk veilig gebeuren. Ik vind het wel jammer maar ook wel een goed idee om een extra beurtje te vliegen zodat ik met een goed gevoel aan mijn check kan beginnen. Als ik die gewoon haal ga ik zaterdag voor het eerst alleen de lucht in! Daar heb ik echt heel erg veel zin in! Toen ik hier net aan kwam vond ik het idee om na 11 beurtjes alleen een vliegtuig de lucht in te krijgen en weer netjes aan de grond te zetten best een eng idee, maar het is verbazingwekkend hoe snel je dingen hier leert en ik heb na 10 beurtjes te hebben gevlogen dan ook het volste vertrouwen dat ik er na mijn check klaar voor ben. Laten we hopen dat ik komende dagen wat geconcentreerder vlieg zodat ik nog net op mijn 18e solo kan gaan en het feest dan mooi kan combineren met mijn verjaardag op zondag!
Dit weekend hebben we besloten ons huisje op te leuken door een kleine vissenkom aan te schaffen. De 55 gallon tank (200+ liter) staat nu al een paar dagen te filteren en op temperatuur te komen en sinds vandaag wordt de tank ook bewoond door 2 "Red oscars". Dat zijn vleesetende vissen die tot 30 cm lang kunnen worden. Ook hebben we een schoonmaak vis aangeschaft, die slechts 60 cm lang kan worden. Voor alle vegetariërs en andere bomenknuffelaars onder ons, ga verder naar sectie 2.
1. Ook zijn er 20 stuks goudvissen aangeschaft om onze Red Oscars van eten te voorzien. Als je geen tv hebt is kijken naar jagende vissen toch best een aardig tijdverdrijf. Ik zal niet zeggen dat ze er niks van merken maar een goudvisje is wel een één-haps maaltijd voor onze killers.
2. Onze vissen moesten natuurlijk ook een naam hebben en daar is dan ook lang over nagedacht. Veel brainstorm sessies en verschillende lotingen later zijn de Oscars voorzien van een naam. Met trots presenteert huisje 1081: "Dinges" en "Jeweetwel" (fotos volgen z.s.m.).
Goed.. misschien waren we niet in een hele creatieve bui, maar het blijven vissen?
Het kan altijd erger. Zo hebben andere klasgenoten al wat langer een aquarium met 2 albino-Oscars. Deze vissen dragen de misschien nog veel creatievere namen: "Henk" en "niet-Henk".
Zo zie je maar dat je na al dat vliegen en zwemmen niet veel energie over hebt om nog creatief te zijn. Wat hebben we het toch vervelend hier...
Dat betekent dus mijn eerste Dx. Een Dx is een extra beurtje dat in principe niet in de syllabus staat. Dat is niks bijzonders, er is bijna nog geen student terug gekomen uit Amerika zonder minstens 1 Dx te hebben gevlogen. Daarnaast is D10 ook meestal de vlucht waar de Dx-en vallen. Dat komt omdat je na D11 (check) je eerste solo gaat vliegen en dat moet natuurlijk veilig gebeuren. Ik vind het wel jammer maar ook wel een goed idee om een extra beurtje te vliegen zodat ik met een goed gevoel aan mijn check kan beginnen. Als ik die gewoon haal ga ik zaterdag voor het eerst alleen de lucht in! Daar heb ik echt heel erg veel zin in! Toen ik hier net aan kwam vond ik het idee om na 11 beurtjes alleen een vliegtuig de lucht in te krijgen en weer netjes aan de grond te zetten best een eng idee, maar het is verbazingwekkend hoe snel je dingen hier leert en ik heb na 10 beurtjes te hebben gevlogen dan ook het volste vertrouwen dat ik er na mijn check klaar voor ben. Laten we hopen dat ik komende dagen wat geconcentreerder vlieg zodat ik nog net op mijn 18e solo kan gaan en het feest dan mooi kan combineren met mijn verjaardag op zondag!
Dit weekend hebben we besloten ons huisje op te leuken door een kleine vissenkom aan te schaffen. De 55 gallon tank (200+ liter) staat nu al een paar dagen te filteren en op temperatuur te komen en sinds vandaag wordt de tank ook bewoond door 2 "Red oscars". Dat zijn vleesetende vissen die tot 30 cm lang kunnen worden. Ook hebben we een schoonmaak vis aangeschaft, die slechts 60 cm lang kan worden. Voor alle vegetariërs en andere bomenknuffelaars onder ons, ga verder naar sectie 2.
1. Ook zijn er 20 stuks goudvissen aangeschaft om onze Red Oscars van eten te voorzien. Als je geen tv hebt is kijken naar jagende vissen toch best een aardig tijdverdrijf. Ik zal niet zeggen dat ze er niks van merken maar een goudvisje is wel een één-haps maaltijd voor onze killers.
2. Onze vissen moesten natuurlijk ook een naam hebben en daar is dan ook lang over nagedacht. Veel brainstorm sessies en verschillende lotingen later zijn de Oscars voorzien van een naam. Met trots presenteert huisje 1081: "Dinges" en "Jeweetwel" (fotos volgen z.s.m.).
Goed.. misschien waren we niet in een hele creatieve bui, maar het blijven vissen?
Het kan altijd erger. Zo hebben andere klasgenoten al wat langer een aquarium met 2 albino-Oscars. Deze vissen dragen de misschien nog veel creatievere namen: "Henk" en "niet-Henk".
Zo zie je maar dat je na al dat vliegen en zwemmen niet veel energie over hebt om nog creatief te zijn. Wat hebben we het toch vervelend hier...
Abonneren op:
Posts (Atom)
