Archer Army

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt maar dat is niet omdat er niks gebeurt! In tegendeel juist, dat is omdat ik de afgelopen paar dagen al 5x heb mogen vliegen. Dit zijn allemaal aardig lange vluchten geweest waarvoor veel planning nodig was en omdat ze vaak ook nog vroeg in de ochtend geplanned stonden was mijn rooster vol.

Na mijn D31 met mijn eigen instructeur had ik flinke hoofdpijn en daardoor heb ik mijn check (D32) de dag erna moeten cancellen. Toch had ik wel een heel goed gevoel over mijn vlucht en dus ook een goed gevoel over de aankomende check. De dag erna stond ik weer op het rooster voor 32, en ondanks een hoop rare winden die het plannen niet veel makkelijker maakten ben ik toch vertrokken. Na een vlucht van 2 uur waarin de instructeur bijna niks heeft gezegd stapte ik met een gemend gevoel uit het vliegtuig. Het was zeker niet mijn beste vlucht geweest en de instructeur leek ook niet heel tevreden, maar ik had ook geen grove fouten gemaakt en omdat je voor deze vlucht niet echt kan zakken wist ik echt niet wat ik moest verwachten. Voor D32 kun je een "onvoldoende" krijgen maar dat betekend dan alleen dat je nog 1 of 2 extra beurtjes moet vliegen en daarna hoef je niet opnieuw je check te vliegen. Toch wil je natuurlijk liever geen extra beurtje.

Tijdens de de-briefing leek de instructeur inderdaad niet zo tevreden maar toch sloot hij af met: "But those are all minor things, you passed". Een hele opluchting dus, en ik weet dat ik beter kan vliegen dan wat ik die dag heb laten zien! De volgende dagen heb ik steeds op het rooster gestaan en dat betekende dus zondag mijn langste vlucht tot nu toe maken: S35. S35 is in principe je laatste solo vlucht in het VFR traject en deze vlucht duurt 4 uur. (Ik heb de volgorde omgeruild waardoor ik morgen mijn S34, en daarmee mijn laatste solo vlieg) De favoriete bestemming voor deze vlucht is, zoals ik al eerder heb gezegd: Lake Havasu. Dat is een vliegveld aan een groot meer, op ongeveer 240 km afstand van het "thuis-veld". (Afstand van Groningen naar Brussel is op 10 km na even ver) Samen met 3 klasgenoten vertrok ik zondag om 7 uur 's ochtends richting Lake Havasu. De school was zo aardig om ons de kisten voor de gehele dag te lenen en dus hadden we in Havasu ruim de tijd om leuke dingen te doen!

De vlucht verliep heel rustig en na 1,5 uur vliegen zag ik het veld liggen. Na een mooie landing kwam er een golf-karretje naar me toe gereden met een bord: "Follow me". Dat golfkarretje heb ik toen gevolgd naar het gloednieuwe: "Havasu Air Center". Daar stonden 2 van de 3 klasgenoten me al op te wachten en de 3e volgde niet lang na mij. Nadat we waren uitgestapt vielen we van de 1e verbazing in de andere. Ten eerste kwamen er gelijk 5 mensen op ons afgelopen om te vragen of we iets nodig hadden. Behalve brandstof hoopte we de "crew-car" te kunnen lenen. Dat bleek geen probleem. Op één of andere manier verdient dit "Aircenter" blijkbaar zoveel aan hun benzine dat we behandeld werden alsof we de president zelf waren. We kregen de crew-car gratis mee. En dat is dan natuurlijk niet zo maar een auto maar een heuze dodge charger.

[Uw auto voor vandaag]

Toen onze tassen uit het vliegtuig in de auto waren geladen werden we naar binnen geleid in het piloten-walhalla. We zagen nog ne

t hoe onze vliegtuigen ondertussen netjes geparkeerd werden in een hangar, en toen kregen we een rondleiding door het air-center. Te beginnen met de lounge: 4 heerlijke stoelen, gratis water/frisdrank zo veel je wilt, gratis koekjes en vers sinasappelsap. Er stond ook nog een kleine piano voor de sier. Toen liepen we verder naar de "pilot's lounge". In de pilots lounge vonden we een gigantische tv en een aparte kamer met computers om je vluchtvoorbereiding te doen. Vanuit de pilots lounge was er toegang tot een prive-bioscoop met 4 ontzettend veel te luxe fauteuils en een zowaar nog groter scherm. Ook waren er 2: "sleep rooms" mocht er iemand moe zijn. Dan waren er nog de toileten, waar werkelijk alles automatisch ging, doorspoelen/water uit de kraan en zelfs de prullenbak ging automatisch open...

Na de rondleiding was het tijd om richting het stadje te vertrekken. Van de eigennaar van het aircenter kregen we nog kortingsbonnen om in de stad ergens te eten en ook wist hij ons te vertellen dat het Amerikaanse leger vanmiddag langs zou komen. Alsof het allemaal niets is...

Toen zijn we vertrokken via de "crew-exit" van het vliegveld richting Havasu-city. Daar hebben we even langs het meer gelopen en toen dankbaar gebruik gemaakt van onze kortingsbonnen. Toen we genoeg hadden gezien van de stad zijn we terug gegaan richting het vliegveld om te kijken of het leger er al was. Toen we door de "crew-entrance" weer naar binnen reden stonden daar 5 apachi-helicopters en 3-Black hawk helicopters. De helicopters waren op weg terug van een training in California en dit was een brandstof-stop. We hebben de auto snel weer geparkeerd en zijn toen een praatje gaan maken met een paar piloten van deze immens grote apparaten. Allemaal hele vriendelijke mensen, en we zijn zelfs uitgenodigd om even op een apachi te mogen staan. Wat een ervaring!

[....]

Al met al hebben we nog ruim een uur met verschillende piloten en monteurs uit het Amerikaanse leger staan praten (Verschillende mannen net terug van 15 maanden Irak of Afghanistan. Sommige mannen hadden hun 12 maanden jonge kind nog nooit gezien..) Van 1 monteur hebben we een volledige rondleiding gehad van een Apachi en ongeveer elk wapen tot in detail uitgelegd gekregen.

[Een 30mm kannon... ]

Na dat uurtje moesten de helicopters er weer vandoor en dit was misschien wel het meest indrukwekkende moment van de dag. 1 voor 1 starten 8 gigantische helicopters hun motoren en door het kabaal kon ik klasgenoten op een halve meter niet eens meer verstaan. Aangezien we op een meter of 30 van de helicopters vandaan stonden was ook de wind al heel indrukwekkend. Netjes op een rijtje en ongeveer 1 meter boven de grond "taxïden" alle 8 helicopters naar de baan om daar vervolgens in formatie tegelijk op te stijgen. Dit ging gepaard met een gigantische stofwolk en een hoop kabaal.. Al met al heel indrukwekkend en ik denk een "once-in-a-lifetime experience".

Toen we daarna nog door de baas van Havasu Air Center werden gevraagd om op de foto te gaan voor het reclame boek was onze dag wel compleet. Het leger vertrekt net maar de beste man wilde graag een foto van onze 4 archers. Het antwoord van de man: "But you are the archer army!" Yeah.. Amerika stuurt 5 apachi's en 3 black hawks, Nederland stuurt 4 studenten in archers! Ik snap onderhand echt niks meer van Amerikanen..maar de foto-shoot ging dus door. Netjes opgesteld tussen onze vliegtuigen in een hangar die veel te groot was voor onze 4 kleine vliegtuigjes werden een paar foto's genomen en daarna werden onze vliegtuigen weer netjes voor ons naar buiten gesleept, klaar om te vertrekken. Toch kregen we ook nog een gratis T-shirt mee dat in de vitrine voor 12 dollar te koop lag.

Al met al is dit het kosten plaatje voor het lenen van een dodge charger, eerste rang plaatsen bij het amerikaanse leger, gratis drinken en koekjes, prive bioscoop en computerruimte, verplaatsen van vliegtuigen, tanken van vliegtuigen, hele dag parkeren van vliegtuigen en een gratis T-shirt. Per persoon:

- Kosten voor de school: 79 dollar aan brandstof voor het vliegtuig.

- Eigen kosten: 0 dollar.

Dit noemen ze dan een opleiding?...

(En natuurlijk heb ik die brandstof via de opleidingskosten uiteindelijk zelf betaald... maar daar merkte ik vandaag vrij weinig van!)

Na een vlucht terug van 1,5 uur over bergen en zand, en wat bergen.. en ook nog zand.. Maakte ik weer een full-stop op Falcon Field. Een totale vliegtuig van 4 uur werd genoteerd in het logboek en 1 van de mooiste dagen hier in Amerika is daarmee tot een einde gekomen. Nu weer snel plannen voor mijn volgende vlucht!

Omdat Blogspot niet op een normale manier met layout om kan gaan.. zijn de foto's in het verhaal een beetje onscherp. Als je erop klikt zijn ze beter kwaliteit!

(Meer foto's volgen snel, er waren 4 camera's

en de fotos worden nog verzameld!)