Archer Army

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt maar dat is niet omdat er niks gebeurt! In tegendeel juist, dat is omdat ik de afgelopen paar dagen al 5x heb mogen vliegen. Dit zijn allemaal aardig lange vluchten geweest waarvoor veel planning nodig was en omdat ze vaak ook nog vroeg in de ochtend geplanned stonden was mijn rooster vol.

Na mijn D31 met mijn eigen instructeur had ik flinke hoofdpijn en daardoor heb ik mijn check (D32) de dag erna moeten cancellen. Toch had ik wel een heel goed gevoel over mijn vlucht en dus ook een goed gevoel over de aankomende check. De dag erna stond ik weer op het rooster voor 32, en ondanks een hoop rare winden die het plannen niet veel makkelijker maakten ben ik toch vertrokken. Na een vlucht van 2 uur waarin de instructeur bijna niks heeft gezegd stapte ik met een gemend gevoel uit het vliegtuig. Het was zeker niet mijn beste vlucht geweest en de instructeur leek ook niet heel tevreden, maar ik had ook geen grove fouten gemaakt en omdat je voor deze vlucht niet echt kan zakken wist ik echt niet wat ik moest verwachten. Voor D32 kun je een "onvoldoende" krijgen maar dat betekend dan alleen dat je nog 1 of 2 extra beurtjes moet vliegen en daarna hoef je niet opnieuw je check te vliegen. Toch wil je natuurlijk liever geen extra beurtje.

Tijdens de de-briefing leek de instructeur inderdaad niet zo tevreden maar toch sloot hij af met: "But those are all minor things, you passed". Een hele opluchting dus, en ik weet dat ik beter kan vliegen dan wat ik die dag heb laten zien! De volgende dagen heb ik steeds op het rooster gestaan en dat betekende dus zondag mijn langste vlucht tot nu toe maken: S35. S35 is in principe je laatste solo vlucht in het VFR traject en deze vlucht duurt 4 uur. (Ik heb de volgorde omgeruild waardoor ik morgen mijn S34, en daarmee mijn laatste solo vlieg) De favoriete bestemming voor deze vlucht is, zoals ik al eerder heb gezegd: Lake Havasu. Dat is een vliegveld aan een groot meer, op ongeveer 240 km afstand van het "thuis-veld". (Afstand van Groningen naar Brussel is op 10 km na even ver) Samen met 3 klasgenoten vertrok ik zondag om 7 uur 's ochtends richting Lake Havasu. De school was zo aardig om ons de kisten voor de gehele dag te lenen en dus hadden we in Havasu ruim de tijd om leuke dingen te doen!

De vlucht verliep heel rustig en na 1,5 uur vliegen zag ik het veld liggen. Na een mooie landing kwam er een golf-karretje naar me toe gereden met een bord: "Follow me". Dat golfkarretje heb ik toen gevolgd naar het gloednieuwe: "Havasu Air Center". Daar stonden 2 van de 3 klasgenoten me al op te wachten en de 3e volgde niet lang na mij. Nadat we waren uitgestapt vielen we van de 1e verbazing in de andere. Ten eerste kwamen er gelijk 5 mensen op ons afgelopen om te vragen of we iets nodig hadden. Behalve brandstof hoopte we de "crew-car" te kunnen lenen. Dat bleek geen probleem. Op één of andere manier verdient dit "Aircenter" blijkbaar zoveel aan hun benzine dat we behandeld werden alsof we de president zelf waren. We kregen de crew-car gratis mee. En dat is dan natuurlijk niet zo maar een auto maar een heuze dodge charger.

[Uw auto voor vandaag]

Toen onze tassen uit het vliegtuig in de auto waren geladen werden we naar binnen geleid in het piloten-walhalla. We zagen nog ne

t hoe onze vliegtuigen ondertussen netjes geparkeerd werden in een hangar, en toen kregen we een rondleiding door het air-center. Te beginnen met de lounge: 4 heerlijke stoelen, gratis water/frisdrank zo veel je wilt, gratis koekjes en vers sinasappelsap. Er stond ook nog een kleine piano voor de sier. Toen liepen we verder naar de "pilot's lounge". In de pilots lounge vonden we een gigantische tv en een aparte kamer met computers om je vluchtvoorbereiding te doen. Vanuit de pilots lounge was er toegang tot een prive-bioscoop met 4 ontzettend veel te luxe fauteuils en een zowaar nog groter scherm. Ook waren er 2: "sleep rooms" mocht er iemand moe zijn. Dan waren er nog de toileten, waar werkelijk alles automatisch ging, doorspoelen/water uit de kraan en zelfs de prullenbak ging automatisch open...

Na de rondleiding was het tijd om richting het stadje te vertrekken. Van de eigennaar van het aircenter kregen we nog kortingsbonnen om in de stad ergens te eten en ook wist hij ons te vertellen dat het Amerikaanse leger vanmiddag langs zou komen. Alsof het allemaal niets is...

Toen zijn we vertrokken via de "crew-exit" van het vliegveld richting Havasu-city. Daar hebben we even langs het meer gelopen en toen dankbaar gebruik gemaakt van onze kortingsbonnen. Toen we genoeg hadden gezien van de stad zijn we terug gegaan richting het vliegveld om te kijken of het leger er al was. Toen we door de "crew-entrance" weer naar binnen reden stonden daar 5 apachi-helicopters en 3-Black hawk helicopters. De helicopters waren op weg terug van een training in California en dit was een brandstof-stop. We hebben de auto snel weer geparkeerd en zijn toen een praatje gaan maken met een paar piloten van deze immens grote apparaten. Allemaal hele vriendelijke mensen, en we zijn zelfs uitgenodigd om even op een apachi te mogen staan. Wat een ervaring!

[....]

Al met al hebben we nog ruim een uur met verschillende piloten en monteurs uit het Amerikaanse leger staan praten (Verschillende mannen net terug van 15 maanden Irak of Afghanistan. Sommige mannen hadden hun 12 maanden jonge kind nog nooit gezien..) Van 1 monteur hebben we een volledige rondleiding gehad van een Apachi en ongeveer elk wapen tot in detail uitgelegd gekregen.

[Een 30mm kannon... ]

Na dat uurtje moesten de helicopters er weer vandoor en dit was misschien wel het meest indrukwekkende moment van de dag. 1 voor 1 starten 8 gigantische helicopters hun motoren en door het kabaal kon ik klasgenoten op een halve meter niet eens meer verstaan. Aangezien we op een meter of 30 van de helicopters vandaan stonden was ook de wind al heel indrukwekkend. Netjes op een rijtje en ongeveer 1 meter boven de grond "taxïden" alle 8 helicopters naar de baan om daar vervolgens in formatie tegelijk op te stijgen. Dit ging gepaard met een gigantische stofwolk en een hoop kabaal.. Al met al heel indrukwekkend en ik denk een "once-in-a-lifetime experience".

Toen we daarna nog door de baas van Havasu Air Center werden gevraagd om op de foto te gaan voor het reclame boek was onze dag wel compleet. Het leger vertrekt net maar de beste man wilde graag een foto van onze 4 archers. Het antwoord van de man: "But you are the archer army!" Yeah.. Amerika stuurt 5 apachi's en 3 black hawks, Nederland stuurt 4 studenten in archers! Ik snap onderhand echt niks meer van Amerikanen..maar de foto-shoot ging dus door. Netjes opgesteld tussen onze vliegtuigen in een hangar die veel te groot was voor onze 4 kleine vliegtuigjes werden een paar foto's genomen en daarna werden onze vliegtuigen weer netjes voor ons naar buiten gesleept, klaar om te vertrekken. Toch kregen we ook nog een gratis T-shirt mee dat in de vitrine voor 12 dollar te koop lag.

Al met al is dit het kosten plaatje voor het lenen van een dodge charger, eerste rang plaatsen bij het amerikaanse leger, gratis drinken en koekjes, prive bioscoop en computerruimte, verplaatsen van vliegtuigen, tanken van vliegtuigen, hele dag parkeren van vliegtuigen en een gratis T-shirt. Per persoon:

- Kosten voor de school: 79 dollar aan brandstof voor het vliegtuig.

- Eigen kosten: 0 dollar.

Dit noemen ze dan een opleiding?...

(En natuurlijk heb ik die brandstof via de opleidingskosten uiteindelijk zelf betaald... maar daar merkte ik vandaag vrij weinig van!)

Na een vlucht terug van 1,5 uur over bergen en zand, en wat bergen.. en ook nog zand.. Maakte ik weer een full-stop op Falcon Field. Een totale vliegtuig van 4 uur werd genoteerd in het logboek en 1 van de mooiste dagen hier in Amerika is daarmee tot een einde gekomen. Nu weer snel plannen voor mijn volgende vlucht!

Omdat Blogspot niet op een normale manier met layout om kan gaan.. zijn de foto's in het verhaal een beetje onscherp. Als je erop klikt zijn ze beter kwaliteit!

(Meer foto's volgen snel, er waren 4 camera's

en de fotos worden nog verzameld!)

Cancellen..

Ook dat hoort er bij... Helaas heb ik de afgelopen week een aantaal keer moeten cancellen. Is het niet om het weer dan is het wel omdat het vliegtuig kapot is. Het zit niet altijd mee. Ik heb deze week een paar mooie solo vluchten gemaakt naar verschillende vliegvelden rondom phoenix. Ik ben tijdens 1 vlucht zelfs een heel rondje om phoenix heen gevlogen. Het vliegen gaat nog steeds lekker maar niet zo snel als het had gekunt dus.
Navigeren is niet altijd even makkelijk en zeker het verplichte "uitwijken" is altijd een hoop gedoe in de cockpit. Toch heb ik tijdens de afgelopen 3 solo vluchten een hoop geleerd en gaat het me onderhand steeds makkelijker af. Dat is maar goed ook want de volgende check is vlucht 32! Ik sta morgen helaas verkeerd op het rooster en dat betekent dus weer cancellen.... zucht.
Toch hoop ik aan het einde van deze week mijn laatste VFR solo te kunnen vliegen: vluchtje 35. Dat is een 4 uur navigatie vlucht. Iedereen kiest voor deze vlucht eigenlijk dezelfde bestemming: Lake Havasu. Dat is een meer dat min of meer op 1,5 uur vliegen van de school vandaan ligt en waar je na de landing (Als het vliegtuig niet binnen de 4 uur weer terug moet zijn) een auto kan lenen om naar het meer te rijden en daar een frisse plons te nemen. Ik heb er zin in!
Een korte update maar dan weet iedereen tenminste waarom ik de laaste dagen wat minder vlieg.. Hopelijk gaat het weer harder na mijn 32!

Solo navigeren!

De laatste tijd heb ik wat minder tijd gehad om mijn blog bij te houden. De vluchten worden langer en er is meer voorbereiding voor nodig dus lange verhalen waren er even niet bij. Ik heb nu even een vrij avondje en dat geeft me de gelegenheid om weer eens een goed beeld te geven van hoe ver ik ben en hoe de komende vluchten eruit gaan zien.
Zoals ik in het vorige bericht al heb verteld heb ik mijn 24 check gehaald en dat betekent in ieder geval dat ik weer door kan tot de volgende check en dat is vlucht 32. Vlucht 32 vlieg je echter maar 1 keer en als die vlucht "onvoldoende" is dan hoef je hem niet opnieuw te doen. Je moet dan waarschijnlijk een extra beurtje vliegen en daarna mag je door. We gaan natuurlijk gewoon voor een voldoende vlucht!
Na D24 heb je eerst nog een 2 uur lange solo vlucht waarin je niet echt veel nieuws doet en daarna komt D26. Dat is een 3 uur lange navigatie vlucht waarin je een "toezegging" van je instructeur moet verdienen om solo te mogen navigeren verder dan 25 Nautical mile van Falcon Field vandaan. Ik had een planning gemaakt naar een klein veldje zon 145 km ten noorden van Falcon Field. Tijdens een navigatie vlucht blijf je ook oefenen dat er dingen mis gaan met het vliegtuig om voorbereid te zijn als er een keer echt iets fout gaan. Tijdens het navigeren houdt dat vaak in dat je moet "diverten". Dat wil zeggen dat je van je vliegplan afwijkt en naar een vliegveld gaat dat dichtbij ligt op het moment dat je ervoor kiest om uit te wijken. Tijdens mijn 26 heb ik een "divert" gemaakt naar Sedona. Dat is een vliegveld dat ligt op een soort tafelberg tussen een hoop rode en gele rotsen. Echt een prachtig gezicht en het landen bovenop zo'n plateau was waarschijnlijk de meest bijzondere landing die ik hier tot nu toe gemaakt heb. Genieten!

Na Sedona zijn we weer langzaam richting Falcon Field gegaan. Eerst nog een Touch and Go gemaakt op Prescott, dat ook een aardig eindje ten noorden van Falcon Field ligt en toen verder met mijn navigatie. Al met al ging de vlucht goed maar na me 3 uur zo erg geconcentreerd te hebben was ik ook wel heel moe. Mijn instructeur heeft me mijn solo-endorsement (de toezegging) gegeven en dus kon ik verder met mijn eerste solo navigatie vlucht: S27.
Ik had een planning gemaakt naar een veld ongeveer een uur van Falcon Field vandaan waar ik nog niet geweest was en op de terugweg zou ik mezelf een "divert" geven naar Scotsdale. Daar was ik ook nog niet geweest en Scotsdale is een veld waar veel Jet-traffic is. Op de heenweg heb ik rustig genavigeerd zonder te veel moeilijkheden en na een mooie landing op Wickenburg kon ik verder met mijn navigatie terug. Daar heb ik mezelf zoals geplanned een divert gegeven naar Scotsdale en ook daar heb ik toen een touch and go gemaakt. Voor me landde eerst nog een straaljager en toen ik aan het landen was stond er een prive-jet te wachten tot ik weg was van de baan. Mooi gezicht!
















[Sedona]

Dat was dus S27 en hierna staan er eerst nog 3 solo's op het programma. Vlucht 28 is 3 uur navigeren, 29 weer 2 uur en vlucht 30 is 3 uur lang "airwork". Dat is erg lang en betekend waarschijnlijk vooral een hoop landingen oefenen. Daarna is 31 nog een vluchtje met instructeur om te kijken of je klaar bent voor de 32 check. Na mijn 32 heb ik nog maar 6 vluchten op de Archer en dan wordt het tijd voor iets zwaarder werk. D39 is het eerst vluchtje op de piper Arrow. In principe is de Arrow niks meer dan het grote broertje van de Archer. De Arrow heeft een intrekbaar langdings gestel en een "constant speed propellor" daar leg ik meer over uit als het zo ver is. Hij gaat in ieder geval een stuk harder en kan wat hoger.

PS: Bedankt voor de reacties, vooral opa! Leuk dat je mee leest en mij (en Hanneke) zo goed in de gaten houd. Misschien tot over 3 maanden op schiphol en anders kom ik snel weer naar amsterdam! Carry bedankt voor het overbrengen van alle verhalen!
De reacties op mijn blog doen me elke keer weer goed! Ik mis Nederland zo langzamerhand wel een heel klein beetje, dus: "Keep 'm comming!".

S21 D22 S23 en D24! CHECK

Na een tijdje niet op t rooster te hebben gestaan en een paar keer hebben moeten cancellen stond ik er dan eindelijk op voor mijn D22. Nou moest ik eigenlijk mijn 21 vliegen maar via een "out of sequence" heb ik toch maar voor 22 gekozen. Dat was weer een navigatie vlucht en dit keer naar het noorden. Maar tijdens deze vlucht vloog ik het eerste uur IFR. (Instrument flight rules) oftewel met een bril op waardoor je niet naar buiten kon kijken maar wel op je instrumenten. Zo heb ik een uur lang alleen maar op instrumenten gevlogen en daarna ging de bril af en kon het navigeren beginnen. Dit stukje IFR vliegen was vooral bedoeld om te zorgen dat als je ooit in een wolk terrecht komt je om kan draaien en terug vliegen naar beter zicht.
Toen de bril af ging ben ik verder gegaan met navigeren op zicht en dat ging al een stukje beter dan de vorige keer. Toch is het allemaal nog erg nieuw en de "workload" is dus nog best hoog.
De dag daarna stond ik op het rooster voor S21 en 23 achter elkaar, dus dat betekende weer een stop op een ander vliegveld. Een klasgenoot had het zelfde en dus vertrok ik samen met Sven richting Gateway. Vlak voor ik vertrok hoorden we nog van mijn instructeur dat er een airshow zou zijn op Gateway. Spannend!
Eenmaal aangekomen op gateway stonden er inderdaad een hoop vliegtuigen met nog meer publiek en dus hebben we de school gebeld of we een uurtje langer mochten blijven. Geen probleem. Zo hebben we dus een uurtje rond kunnen wandelen tussen allerlei mooie vliegtuigen en daarna weer zelf wegvliegen. Wat een raar gevoel: Met je eigen vliegtuigje naar een airshow komen en ook zelf weer wegvliegen.
Na die solo's nog 1 dagje vrij en toen was het tijd voor mijn 2e check: D24.
Na een pittige mondelinge overhoring kon het vliegen beginnen. Ik stond heel vroeg op het rooster dus dat betekend nog een hele rustige lucht. Dat bleek ook wel: het ging allemaal heel rustig en netjes. Na de vlucht was ik toch wel tevreden ondanks dat ik in het begin redelijk zenuwachtig was en de mondelinge niet goed vond gaan. De instructeur vond de mondelinge ook niet heel sterk, maar genoeg om te slagen en dus 24 gehaald!